ΚΕΙΜΕΝΟ:
«Πολιτικοί, Πολιτική και Νέοι»
Αν ο στόχος των πολιτικών είναι να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική, είναι φιλόδοξοι. Αν πάλι θεωρούν πως αρκεί μια εκλογική αναμέτρηση για να φέρει στο προσκήνιο τη συμμετοχή των νέων στην πολιτική και κυρίως πως αυτό σημαίνει ενθουσιώδεις υποδοχές των αρχηγών κομμάτων από ομάδες νέων, τότε μιλάμε για προσδοκία ψευδεπίγραφη και ύποπτη σχετικά με τις προθέσεις της. Βλέπετε, η προσδοκία αυτή αποκαλύπτει τη μικρόνοη σύνδεση της συμμετοχής στην πολιτική με την προτίμηση ή την ψήφο σε έναν πολιτικό, κομματικό εν προκειμένω, σχηματισμό.
Ουσιώδης όμως συμμετοχή στην πολιτική σημαίνει νοιάζομαι και με απασχολεί το μέλλον μου, σημαίνει κρίνω με βάση το μακροπρόθεσμα κοινό καλό και όχι το κοντόφθαλμο ατομικό μου συμφέρον. Συμμετέχω με την ενημέρωση μου, αναλύω, ψηφίζω, κάνω διάλογο, προωθώ ιδέες, διαμαρτύρομαι, αξιολογώ και συμμετέχω σε συλλογικές δράσεις.
Για να συμβαίνουν αυτά ο νέος πρέπει να νοιώθει εμπιστοσύνη για τους φορείς και τα θεσμικά όργανα της πολιτείας. Πρέπει ακόμα να νιώθει πως ο πολιτικός λόγος έχει δύναμη. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο πολίτης έχει βιώσει την κατάρρευση των πολώσεων, την άμβλυνση των ιδεολογικοπολιτικών διαφορών και την οξεία αντιπαράθεση. Επομένως, προσπερνά βαρύθυμους κομματικούς μηχανισμούς, απαξιώνει το σύνθημα και αναζητά λόγους και πράξεις ουσίας. Δεν περιμένει τους ηγέτες του στα μπαλκόνια για να κρίνει τις επιλογές τους, γιατί έχει πάψει να είναι χειροκροτητής ή οπαδός και έχει μετατραπεί σε αυστηρό κριτή. Ο νέος που είναι αποστασιοποιημένος από την πολιτική, είναι αυτός που νιώθει ότι η πολιτεία στέκεται επιδερμικά και πρόχειρα σε ό,τι αφορά τα προβλήματά του, πράγμα που ερμηνεύεται, είτε ως αναποτελεσματικότητα είτε ως αδιαφορία.
Όπως είναι φανερό, η στάση του νέου απέναντι στην κοινωνία καθορίζεται από την ίδια την κοινωνία. Επομένως, και η προσαρμογή του στις απαιτήσεις και στους τύπους της συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκει, το φαινόμενο δηλαδή του κοινωνικού κομφορμισμού, επηρεάζει τη μη συμμετοχή του, καθώς είναι γενικό το σύμπτωμα κοινωνικής παθολογίας, ο πνευματικός εφησυχασμός, η αποχή, η ατομικότητα. Οι ιδιαίτερες φωνές καταπνίγονται από την ομοιομορφία που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Το κυνήγι του υλικού ευδαιμονισμού έχει αναδειχθεί σε υπεραξία. Η έλλειψη ελεύθερου χρόνου δεν επιτρέπει την ολοκληρωμένη ενημέρωση. Η αρτηριοσκληρωτική γραφειοκρατία μεγεθύνει την απόσταση μεταξύ πολιτών και κέντρων εξουσίας και δημιουργεί καχυποψία ως προς τις προθέσεις των φορέων της τελευταίας.
Τι θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία για να αποδείξει ότι ενδιαφέρεται;
Μπορεί να εκφράσει πειστικό λόγο για να ανακουφίσει τους νέους από την αβεβαιότητα για το μέλλον; Μπορεί να ευαγγελιστεί διέξοδο στο άγχος της επαγγελματικής τους αποκατάστασης, όταν το πρόβλημα της ανεργίας παραμένει πανευρωπαϊκό δεδομένο; Η αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που ενισχύουν την αποχή των νέων από την πολιτική προβάλλει λοιπόν ως επιτακτική ανάγκη.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
Α. Να πυκνώσετε το περιεχόμενο του κειμένου σε 80 - 100 λέξεις.
Β. 1. Τι είδους συλλογισμό χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στην α’ παράγραφο; Πού αποσκοπεί με τη χρήση του;
2. Τι είδους κείμενο είναι το παραπάνω και γιατί (ποια τα χαρακτηριστικά του);
3. Πώς συνδέονται οι α’ και β’ παράγραφοι του κειμένου;
Γ. Σε μαθητικές εκλογές του σχολείου σου παρατηρείται μεγάλο ποσοστό αποχής. Προβληματίζεσαι με το γεγονός και γράφεις στη σχολική σας εφημερίδα ένα άρθρο σχετικά με την αξία της συμμετοχής στα κοινά και τις προϋποθέσεις ώστε πραγματικά να συμβάλλει στην ενίσχυση του δημοκρατικού ιδεώδους.
απαντήσεις
Α. ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το κείμενο αποκαλύπτει έναν προβληματισμό σχετικά με τη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή. Αρχικά ο συγγραφέας διερευνά τα βαθύτερα αίτια της επιδίωξης των πολιτικών να ενεργοποιήσουν τους νέους στα κοινά Ακολούθως ορίζει την έννοια της συμμετοχής και θέτει τις προϋποθέσεις αλλά και τα αίτια της αποχής τους. Ειδικότερα αναφέρεται στην ουσιαστική κριτική στάση αλλά και απογοήτευση των νέων από την αδυναμία ή αδιαφορία που δείχνει η πολιτεία να επιλύσει ζωτικά προβλήματά τους, καθώς και στο φαινόμενο της μαζοποίησης, που ενδεχομένως τους οδηγεί στον πολιτικό εφησυχασμό. Κλείνοντας επισημαίνει την ανάγκη η πολιτεία να δείξει το δρόμο με την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. (101 Λέξεις)
Β.1. ΕΙΔΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί έναν υποθετικό συλλογισμό που βασίζεται σε "γενικές αλήθειες". "Αν ο στόχος... φιλόδοξοι". Αν πάλι... με τις προθέσεις της". Το πιθανό συμπέρασμα είναι πως ίσως αυτός ο προβληματισμός των πολιτικών για τη συμμετοχή των νέων στην πολιτική αποκρύπτει συμφεροντολογικές τους επιδιώξεις με ουσιαστικό στόχο να τους ψηφίζουν οι νέοι. Τελικά ο συγγραφέας με τη χρήση του υποθετικού συλλογισμού κατορθώνει να εμβαθύνει τη σκέψη του αναγνώστη πίσω από τα φαινόμενα.
Β.2. ΕΙΔΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Πρόκειται για άρθρο. Είναι δημοσίευμα, με ειδικό θέμα που αγγίζει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ο αρθρογράφος καταθέτει το γεγονός, που είναι η αποχή των νέων από την πολιτική και τις απόψεις του, το σχολιασμό του πάω στο θέμα. Έχουμε αναφορική χρήση της γλώσσας και είναι συντομότερο από ένα μέσο δοκίμιο. Η αμεσότητα του κειμένου επιτυγχάνεται με εναλλαγές στη χρήση προσώπων (κυρίως γ’ αλλά και α’), ερωτήσεις κ.λπ.
Β.3. ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΩΝ
Στην α’ παράγραφο αναφέρεται το θέμα, που σχετίζεται με τη συμμετοχή των νέων στα κοινα και στη δεύτερη ορίζεται η έννοια. Χρησιμοποιείται επίσης η διορθωτική λέξη "όμως" (νοημ. σχέση αντίθεσης).
Γ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ
Η Αποχή πλήττει την Δημοκρατία.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ:
Αρεσκόμαστε εμείς οι νέοι να συμφωνούμε πως ως κοινωνική ομάδα "είμαστε το μέλλον" ενός τόπου, είμαστε "δραστήριοι", "επαναστατικές φύσεις", "αντικομφορμιστές", "ιδεολόγοι". Χαιρόμαστε με αυτούς τους χαρακτηρισμούς, τους αποδεχόμαστε και με ικανοποίηση μεγάλη πιάνουμε, ξανά το τηλεχειριστήριο να αλλάξουμε κανάλι, επιλέγουμε πιο βολική θέση στο καναπέ. Έτσι αισθάνθηκα, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των τελευταίων μαθητικών εκλογών, όπου μόνος νικητής ήταν η αποχή.
ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ:
Όμως το ζήτημα της αποχής από τις μαθητικές εκλογές, προοικονομεί σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια την αποχή μας από την πολιτική δράση. Καθώς όμως η πολιτική αφορά ουσιαστικά όλες τις δραστηριότητες και τα πεδία ενδιαφέροντος κάθε κοινωνικού υποκειμένου, είναι φανερό πως ουσιαστικά μιλάμε για αποχή από τη δυνατότητα να επιλέξουμε, να αποφασίσουμε, να επηρεάσουμε, να δρομολογήσουμε εξελίξεις, με ένα λόγο να αξιώσουμε πράγματι την έννοια του υποκειμένου των εξελίξεων και όχι του αντικειμένου - χειραγωγούμενου πολίτη.
ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ:
Αξία της συμμετοχής στα κοινά
► Στηρίζει την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης και κάνει πράξη τη λαϊκή κυριαρχία.
► Επιτρέπει τον έλεγχο στους φορείς της εξουσίας.
► Περιορίζει εκφυλιστικά φαινόμενα αθέμιτης συναλλαγής, πελατειακών σχέσεων à ενισχύει την αξιοκρατία.
► Προωθεί σχέσεις συνεργασίας: εγκαταλείπεται ο ατομισμός που ενισχύει τη μαζοποίηση.
► Ο άνθρωπος νιώθει χρήσιμος.
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ:
► Μετριοπάθεια, διαλλακτικότητα, πνεύμα διαλόγου.
► Ηθική ποιότητα των πολιτών.
► Δημοκρατική παιδεία και ενημέρωση, υψηλό πνευματικό επίπεδο.
► Σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
► Ευέλικτο θεσμικό πλαίσιο εκ μέρους της πολιτείας ώστε να επιτρέπει τη συνεργασία κράτους-πολίτη.
► Αντικειμενικότητα στα Μ.Μ.Ε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Οι πολίτες επομένως καλούνται να ανανεώνουν συνεχώς τη δημοκρατία με τη δράση τους και να την προφυλάσσουν από εσωτερικούς κυρίως κινδύνους, καθώς αυτή δεν είναι και στατικό, αλλά τρόπος ζωής, μια συνέχεια που διαρκώς έχει ανάγκη από ανανέωση. Ο πολιτικός λόγος έχει τη δύναμη που εμείς οι πολίτες δίνουμε σ’ αυτόν. Οι ειλικρινείς και έντιμες προθέσεις συμβάλλουν στην εξυγίανση και την ενίσχυση του για το γενικό καλό.
πηγή: ο υποψήφιος - ΤΑ ΝΕΑ, 3 - 5 - 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου