Ενδο-Οικογενειακή Βία

Πριν μιλήσουμε για την οικογενειακή βία, θα πρέπει να καθορίσουμε τι αποτελεί  βία. Ο πιο απλός, ίσως, ορισμός,  είναι ότι βία αποτελεί η επιβολή της θέλησης του δυνατού προς τον αδύνατο.
Η βία έχει πολλές μορφές, μερικές από αυτές, μπορεί να είναι,
Σωματική βία, δηλαδή βιαιοπραγίες κατά του ατόμου, ξύλο, γροθιές, κλοτσιές, χαστούκια, σπρωξιές, τράβηγμα μαλλιών, κ.ά.
Σεξουαλική βία, αυτή δεν είναι μόνο ο βιασμός αλλά και η εξανάγκαση σε σεξουαλική πράξη, ακόμα και μεταξύ νόμιμων ζευγαριών. Επίσης, η εξανάγκαση σε σεξουαλικές ιδιαιτερότητες που δεν είναι αποδεκτές από το ένα άτομο. Μπορεί να πιστεύουν μερικοί ότι, στον έρωτα όλα επιτρέπονται, αυτό, όμως, ισχύει μόνον όταν και οι δυο συμφωνούν σε αυτό.
Φραστική βία, είναι οι βρισιές αλλά και η προσπάθεια μείωσης του ατόμου, όπως, είσαι άχρηστη, δεν είσαι ικανή για τίποτα, είσαι χοντρή/αδύνατη , έχεις τα χάλια σου, είσαι ηλίθια, βλακείες θα πεις πάλι, με αυτό το ντύσιμο φαίνεσαι σαν τσούλα και άλλες ταπεινωτικές εκφράσεις που μειώνουν τον άνθρωπο.
Στερητική βία, αυτή είναι μορφή βίας όπου, μπορεί να στερείται η ελευθερία κινήσεων του ατόμου, δεν έχει το δικαίωμα να πάει έξω, να επισκεφτεί φιλικό άτομο, να παρευρεθεί σε δραστηριότητα της αρεσκείας του, να μπορεί να πηγαίνει στην εκκλησία κατά βούληση. Στερείται το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης, θέτοντας περιορισμούς σε αυτά που μπορεί να πει. Επί πλέον, στέρηση στέγασης, τροφής,  νερού και άλλων βασικών αναγκών, ακόμα και στέρηση σεξουαλικής επαφής.
Οικονομική βία, όπου το άτομο δεν έχει καθόλου χρήματα όχι μόνο για ατομικές ανάγκες, όπως, π.χ., ρουχισμός, παπούτσια, κ.λπ. αλλά ούτε καν για τις βασικές, ακόμα κι όταν κερδίζει χρήματα το ίδιο, και υποχρεούται να τα παραδίνει στον σύζυγο/πατέρα, κ.λπ.,  ο οποίος τα διαχειρίζεται κατά βούληση χωρίς καν να εξηγεί στον άλλον πού πήγαν και πώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα.
Κοινωνική βία, είναι η αναγκαστική κοινωνική απομόνωση του ατόμου, όταν δεν παρέχεται η δυνατότητα για κοινωνικές σχέσεις, φιλία, συναναστροφή με συγγενείς, φίλους ή συνανθρώπους. Συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες, όπως, γάμοι, βαφτίσεις, χοροί, εκδρομές, συγγενικές συνεστιάσεις, κ.ά. ’Οσο πιο απομονωμένο είναι το άτομο τόσο πιο δύσκολο να ζητήσει βοήθεια.
Συναισθηματική βία, είναι η στέρηση αγάπης, στοργής και τρυφερότητας, ένα χάδι, ένας λόγος καλός, μια έκφραση αγάπης. Η περιφρονητική συμπεριφορά και η αδιαφορία απέναντι στον άλλο. Όταν ο ένας, αναγνωρίζει όλα τα προνόμια και δικαιώματα στον εαυτό του, και βγαίνει με φίλους εδώ κι εκεί ενώ ο άλλος μένει μέσα υποχρεωτικά.

Εδώ, δεν εξαντλείται ο κατάλογος μορφών βίας, οι μορφές που αναφέρθηκαν, είναι, όμως, οι πιο συνηθισμένες.
Όταν πρόκειται για οικογενειακή βία, θύτης είναι συνήθως, αλλά όχι πάντα, ο άνδρας και θύμα η γυναίκα.
Οι μελέτες  περί βίας στην οικογένεια, βασίζονται συνήθως σε δύο πηγές: στα επίσημα στατιστικά στοιχεία, όπως, αναφορές αστυνομίας και υπηρεσιών πρόνοιας, και σε εθελοντικές πληροφορίες που δίνουν τα θύματα σε τηλεφωνικές έρευνες.
Στο βιβλίο  Gilding, 1997, αναφέρεται ότι το 1993 ρωτήθηκαν τηλεφωνικώς περί οικογενειακής βίας  603 κάτοικοι της Βικτόριας, από αυτήν την ανώνυμη έρευνα προέκυψε ότι:
12% των γυναικών και 7% των ανδρών δήλωσαν ότι είχαν πέσει θύματα οικογενειακής βίας. 15% από τους άρρενες ερωτηθέντες ισχυρίσθηκαν ότι η βία είναι δικαιολογημένη σε περίπτωση συζυγικής απιστίας.  8% αν η σύντροφος αρνηθεί να κάνει σεξ και 6% αν δεν έχει εκτελέσει τα καθήκοντα νοικοκυριού.
Οι πιο συνηθισμένες αφορμές για βία, είναι: οικονομικές δυσκολίες, αλκοόλ, ανεργία, ακόμα, ο χαρακτήρας και ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε ο άνδρας, π.χ., κακό παράδειγμα από τον πατέρα του, ή κακοποίηση του ίδιου από τον πατέρα, ή άλλο μέλος της οικογένειας.
Επί πλέον, οι επιδράσεις που δέχεται ο άνδρας από το κοινωνικό περιβάλλον και τι θεωρεί αυτό το περιβάλλον ως αποδεκτό.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, σε πολλές κοινωνίες η δοξασία πως, «το ξύλο βγήκε απ΄ τον παράδεισο», και «όπου δεν πέφτει λόγος πέφτει ράβδος», ισχύει  και βρίσκει αρκετούς υποστηρικτές.
Δεν πρέπει να παραβλέπεται, όμως, το γεγονός ότι αυτές οι «σοφές δοξασίες» για την προέλευση του ξύλου, είναι ανδρικές και ισχύουν μόνο για τους μυϊκός αδυνάτους, δηλαδή, παιδιά και γυναίκες, όχι για τους ίδιους.
Οι επίσημες στατιστικές δείχνουν ότι ακόμα και οι εγκληματικές πράξεις, που αποτελούν  το άκρον άωτον της βίας, γίνονται από άτομα γνωστά και όχι από αγνώστους, δηλαδή μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον.
Το σπίτι, που είναι η εστία της οικογένειας και όπου θα πρέπει ο άνθρωπος να νιώθει ασφαλής, είναι συνήθως, ο χώρος μέσα στον οποίο γίνονται αυτές οι εγκληματικές πράξεις. Το 1997, (στοιχεία ΑΒS,) 64% των εγκληματικών πράξεων έλαβαν χώρα μέσα στο σπίτι, 22% στον κοινωνικό χώρο και 13% σε άλλους χώρους. Οι άνδρες ευθύνονται εννέα φορές περισσότερο από τις γυναίκες γι αυτές τις εγκληματικές πράξεις.
Αυτά σε γενικές γραμμές για τη βία.

Καλό θα είναι, όμως, στο σημείο αυτό  να ρίξουμε μια ματιά και να δούμε τι γίνεται στη δική μας παροικία την Ελληνική.
Παραδοσιακά, η Ελληνική οικογένεια είναι πολύ κλειστή και τα εν οίκω δεν τα βγάζει εύκολα εν δήμω. Πρέπει πάση θυσία να τηρηθούν τα προσχήματα, να μην ρεζιλευτούμε στην κοινωνία, να μην δώσουμε δικαίωμα, κ.λπ. Αυτό όμως, επί ουδενί λόγω σημαίνει ότι δεν υπάρχει βία στην Ελληνική οικογένεια.
Τα ήθη και παραδόσεις,  μάς επιβάλουν να κλείνουμε μέσα στους τοίχους του σπιτιού μας τα όσα γίνονται εκεί μέσα, σε αυτά, συμπεριλαμβάνεται και η βία.
Ακριβώς γι αυτό το λόγο, είναι λίγο δύσκολο να βρεθούν εδώ  στην παροικία μας επίσημα στοιχεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Η Ελληνίδα θα εξαντλήσει όλες τις αντοχές της και μόνο στην εσχάτη ανάγκη θα πάει στην Αστυνομία  για να ζητήσει βοήθεια ή για να βγάλει δικαστικά μέτρα κατά του βίαιου, συζύγου.
Το πρώτο βήμα, είναι συνήθως, υπηρεσίες στήριξης, με την προϋπόθεση ότι γνωρίζει γι αυτές και ξέρει πού να απευθυνθεί. Μερικές φορές, λόγω άγνοιας γι αυτές τις υπηρεσίες, ή ακόμα λόγω εκτάκτων περιστατικών βίας όπου χρειάζεται επειγόντως βοήθεια, απευθύνεται πρώτα στην Αστυνομία
Όλοι εμείς που υπό κάποιαν ιδιότητα εργαζόμαστε στον Τομέα Ανθρωπιστικών Υπηρεσιών, πολύ συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με περιστατικά οικογενειακής βίας μέσα στην παροικία μας.
Βία σε όλες τις μορφές που προαναφέρθηκε. Είναι ο άνδρας-αφέντης που πιστεύει ότι έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά τόμπολες Ελληνικές οικογένειες έχουν διαλυθεί εξ αιτίας αυτής της βίας.
Υπήρχε ανέκαθεν η εντύπωση, ότι  μόνο οι αμόρφωτοι και κοινωνικώς κατώτεροι ξυλοκοπούν τη γυναίκα τους. Λάθος, μεγάλο λάθος. Άτομα κάθε ηλικίας, μόρφωσης κοινωνικού επιπέδου, που κατέχουν υψηλές θέσεις στην κοινωνία, που διαθέτουν οικονομική άνεση, βιαιοπραγούν, συνήθως, κατά της συζύγου. Αυτό δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα διότι είναι πιο εύκολο σε μιαν απλή γυναίκα να ζητήσει βοήθεια παρά σε μια γυναίκα της οποίας ο σύζυγος κατέχει κάποια θέση ή αξίωμα. Όσο πιο ψηλά στέκεται ο σύζυγος, τόσο πιο δύσκολο για τη γυναίκα να μιλήσει.
Πολλές φορές, κατέχουν οι ίδιες υψηλή θέση, λόγω επαγγελματικών επιδόσεων, καλλιτεχνικών, κ ά. Τότε, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να ομολογήσουν ούτε στο στενό τους περιβάλλον πως υφίστανται βία στον οικογενειακό τους χώρο. Άλλος λόγος γι αυτή τη σιωπή, είναι η αντίδραση της κοινής γνώμης, όπως,
αν ήμουνα εγώ στη θέση της, και, χαζή είναι που τα δέχεται ή ακόμα, ίσως φταίει και η ίδια δεν μπορεί αν την χτυπάει χωρίς λόγο!
Το άσχημο σε αυτά τα σχόλια είναι ότι τις περισσότερες φορές προέρχονται από  γυναίκες κι είναι πολύ άδικο, δεν είναι οι ίδιες στη θέση τους, άρα δεν έχουν και δικαίωμα να κατακρίνουν.
Άλλες φορές πάλι , τις κρατάει ο φόβος ότι δεν θα γίνουν πιστευτές από την κοινωνία αν μιλήσουν γιατί ο άνδρας τους έχει καλό όνομα και τον σέβονται. Πολλές φορές έχω ακούσει από γυναίκες, επώνυμες και ανώνυμες,  ο άνδρας μου είναι, π.χ. δάσκαλος, γιατρός, διευθυντής, επιχειρηματίας, πρόεδρος, κ.λπ., δεν είναι δυνατόν να βγω εγώ και να μιλήσω…θα ξεσπάσει σκάνδαλο. Κι ο σύζυγος, εκμεταλλευόμενος την προνομιακή του θέση, εξακολουθεί τη βία. Σε μερικές περιπτώσεις, τρομοκρατεί τη γυναίκα πως αν τολμήσει και πάει στην αστυνομία ή αλλού, θα την σκοτώσει μόλις γυρίσει σπίτι.
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί το εξής. Από τις υποθέσεις στις οποίες έχω αναμειχθεί, είτε στο δικαστήριο Ανηλίκων, το Οικογενειακό Δικαστήριο, είτε στο Πρωτοδικείο ή ακόμα σε υποθέσεις που η γυναίκα πήγε στην Αστυνομία, όχι μόνο δεν την σκότωσε ο σύζυγος μετά, αλλά απεναντίας μαζεύτηκε, γιατί γνώριζε πλέον πως δεν έχει να κάνει με τη γυναίκα του την οποία θεωρεί κτήμα του, αλλά με το Νόμο. Άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους ή τα παιδιά τους, είναι θρασύδειλοι, και δεν τολμούν να αψηφήσουν το Νόμο.
Άλλος λόγος που εμποδίζεται καμιά φορά η γυναίκα για να καταφύγει στην αστυνομία, είναι η υψηλή θέση που κατέχει όχι ο σύζυγος αυτή τη φορά, αλλά ο γιος ή η κόρη. Πώς να μαθευτεί στη μικρή μας κοινωνία πως η μάνα του/της τάδε που είναι πολύ γνωστοί στην παροικία, πήγε στην Αστυνομία  να καταγγείλει τον άνδρα της, έστω κι αν την κακομεταχειρίζεται;
Εδώ, θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο μόνο αληθινά περιστατικά, μόνο που για ευνόητους λόγους, έχω αλλάξει τα ονόματα  και όπου καμιά από τις δύο οικογένειες δεν βρίσκεται πλέον στην Αυστραλία.
Όταν η Μαρία κάλεσε το γιο της και του έδειξε το όπλο που κάθε τόσο έβγαζε ο άνδρας της για να την απειλεί και του εξήγησε πως θα πάει στην Αστυνομία να τον καταγγείλει γιατί δεν είναι διατεθειμένη να ζει με το φόβο, όντας επώνυμοι και ο πατέρας και ο γιος, της απάντησε, όχι, δεν θα πας στην αστυνομία, αν συμβεί κάτι, θα καλέσεις πρώτα εμένα. Προσπάθησε να του εξηγήσει ότι ακόμα κι αν βρει τρόπο να του τηλεφωνήσει, μέχρι να έλθει αυτός από κει που μένει θα την έχει σκοτώσει.
Έτσι, την επόμενη φορά που ένιωσε ότι απειλείται, πήγε στην αστυνομία, αποτέλεσμα; Ο μεν άνδρας της φοβήθηκε και μαζεύτηκε, ο  γιος, όμως, θύμωσε μαζί της και  όχι μόνο δεν της μιλούσε για πολύ καιρό αλλά επί πλέον την έκανε να νιώθει ένοχη που «πρόδωσε» την οικογένειά της. Το δεύτερο περιστατικό, έχει να κάνει με τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Η Ασπασία, (έχει πεθάνει κάμποσα χρόνια τώρα), νύφη των καραβιών, παντρεύτηκε σε πολύ μικρή ηλικία, έχοντας πλήρη άγνοια περί σεξ και συναφών, ούτε μητέρα ή αδελφή να την συμβουλεύσει, είχε μόνο έναν αδελφό στον οποίο δεν μπορούσε  να θίξει τέτοια θέματα. Ο σύζυγος άρχισε να την κακοποιεί παρά φύση, παρά τις αντιρρήσεις και τα παρακάλια της, η κατάσταση συνέχιζε για πολλά χρόνια, άλλοτε με γλυκόλογα, άλλοτε με ξυλοδαρμούς, άλλες φορές πάλι, περίμενε να αποκοιμηθεί και την κακοποιούσε κοιμισμένη.  Εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, αρρώστησε πολύ άσχημα από κατάθλιψη και κατέληξε σε Ψυχιατρείο, άδικα προσπαθούσαν οι γιατροί να βρουν τα αίτια που την οδήγησαν να κάνει δυο απόπειρες αυτοκτονίας, αφού τα μεν παιδιά της είχαν άγνοια ο δε σύζυγος, «ευγενέστατος» «στοργικός» και πολύ «αξιοπρεπής», επί πλέον δε με άπταιστα Αγγλικά, κάθε άλλο παρά δημιουργούσε υπόνοιες. Όταν πήρε εξιτήριο, εκμεταλλευόμενος ο σύζυγος το βαρύ ύπνο που της προκαλούσαν τα δυνατά φάρμακα που έπαιρνε, την κακοποίησε ως συνήθως παρά φύση, τόσο άσχημα, που χρειάστηκε χειρουργείο και μακρόχρονη παραμονή σε Νοσοκομείο.

Ένας άλλος λόγος όπου η γυναίκα δεν ζητάει εύκολα βοήθεια είναι, ότι παραδοσιακά, πολλές γυναίκες θεωρούν ότι φταίνε οι ίδιες αν τις χτυπάει ο άνδρας τους, γιατί αντιμίλησαν, γιατί κάηκε ή δεν του άρεσε το φαγητό, γιατί δεν ήταν σιδερωμένο το πουκάμισό του, γιατί του έκαμαν παρατήρηση που  χθες το βράδυ  ήλθε σπίτι τα χαράματα, γιατί ξόδεψαν λεφτά, γιατί, γιατί.
Ως προς τον εξαναγκασμό σε σεξουαλικές πράξεις που δεν είναι της αρεσκείας τους, η επικρατούσα γνώμη ότι, άνδρας σου είναι, πρέπει να του κάνεις το χατίρι αλλιώς θα πάει σε άλλη, είναι αυτή καθαυτή μορφή βίας.
Θα πρέπει να γίνει μνεία και για την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, από μέλη της οικογένειας, συνήθως τον πατέρα ή τον παππού. Μια συμπάροικος που είχε κόρη  πνευματικά καθυστερημένη, ένα πανέμορφο 16χρονο κορίτσι, μου εξομολογήθηκε ότι ποτέ δεν αφήνει ούτε θα αφήσει την κόρη της μόνη με τον άνδρα της, τον πεθερό ή τον πατέρα της, γιατί φοβάται και σαν μάνα έχει ιερό καθήκον να προστατεύσει το παιδί της.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γυναίκες ότι ΔΕΝ είναι εκείνες υπεύθυνες για τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου τους, ακόμα ότι ΔΕΝ υπάρχει καμία δικαιολογία για τη βία. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εξασκεί βία, οποιασδήποτε μορφής  πάνω σε άλλο άτομο, σε ό,τι σφάλμα κι αν έχει υποπέσει. Και για τα πιο σοβαρά προβλήματα, υπάρχει λύση πολιτισμένη και ανθρώπινη. Δεν μπορεί ο καθένας να παίρνει το νόμο στο χέρι του.
Ως προς τις ιδιαίτερες σχέσεις του ζεύγους, κι εκεί πρέπει η γυναίκα να κατανοήσει ότι είναι αυθαίρετο δικαίωμά της να πει ΟΧΙ όταν δεν θέλει και σε ό,τι δεν θέλει. Κανένας, ναι, ούτε και ο νόμιμος σύζυγος δεν έχει το δικαίωμα να την εξαναγκάσει να συμμετέχει σε κάτι που δεν θέλει.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, προέκυψε και μια άλλη μορφή οικογενειακής βίας στην παροικία μας. Παιδιά αμφοτέρων των φίλων που έχουν εθιστεί στα ναρκωτικά, καταφεύγουν σε κάθε μορφή βίας εναντίον των γονιών προκειμένου να αποσπάσουν από αυτούς χρήματα ή ό,τι μπορεί να πουλήσουν για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Η κατάσταση αυτών των γονιών είναι τραγική, είτε έχουν χρήματα είτε δεν έχουν, αφού αν έχουν και τους δώσουν, γνωρίζουν τι θα τα κάνουν κι αν δεν έχουν ή αρνηθούν να τους δώσουν, κινδυνεύει όχι μόνο η σωματική τους ακεραιότητα, αλλά καμιά φορά και η ζωή τους η ίδια. Αρκετοί συμπάροικοι, γυρίζοντας από ταξίδι στην Ελλάδα βρήκαν το σπίτι τους άδειο, όχι από διαρρήκτες, αλλά από το ίδιο το παιδί τους είτε γιατί το εμπιστεύτηκαν και του ‘έδωσαν κλειδί, είτε γιατί παραβίασε πόρτα ή παράθυρο και αφαίρεσε από εκεί ό,τι μπορούσε να πουλήσει στα γρήγορα. Αυτού του είδους η βία των παιδιών κάποιες φορές έχει σαν αποτέλεσμα να βιαιοπραγούν οι γονείς, ιδιαίτερα ο πατέρας αν υπάρχει, εναντίον του γιου ή της κόρης και τότε τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά.

Άλλη μορφή βίας,  είναι αυτή κατά ηλικιωμένων ευάλωτων ατόμων.
Δεν παραβλέπεται το γεγονός ότι και τα «παλιά καλά χρόνια» πολλές φορές στην Ελληνική οικογένεια, σήκωναν χέρι κάποιοι γιοι κατά των γονιών, είτε για κληρονομικούς λόγους, είτε για άλλους. Σήμερα,  υπάρχει αυτή η βία, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και  στην κοινωνία αλλά και στα ευαγή Ιδρύματα που καταλήγουν πολλοί συμπάροικοι. Η οικογένεια πολλές φορές, εξασκεί κάθε μορφής βία στον ηλικιωμένο γονιό για να τους γράψει το σπίτι, ή ό,τι άλλο περιουσιακό στοιχείο διαθέτει. Φτάνουν κάποιες φορές μέχρι να τους στερούν και την τροφή κι άλλα βασικά για να τους εξαναγκάσουν να υπογράψουν. Πολλές φορές τους κακομεταχειρίζονται γιατί λερώνονται, γιατί μυρίζουν, γιατί χύσανε το νερό, γάλα, κ.λπ., γιατί τους ενοχλούν τη νύχτα και για χίλιους άλλους λόγους.
Άλλες φορές πάλι, ενώ καταντά αδύνατη η φροντίδα τους στο σπίτι, δεν τους βάζουν σε Γηροκομείο, γιατί έτσι θα χάσουν όχι μόνο τη σύνταξη που παίρνει ο γονιός, αλλά και το μικρό επίδομα που παίρνουν εκείνοι ως φροντιστές. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτές οι συνθήκες επικρατούν σε κάθε Ελληνικό σπίτι, κάθε άλλο, υπάρχουν παιδιά που στην κυριολεξία θυσιάζονται για να φροντίσουν τους γέρους γονείς. Απλά, αντιμετωπίζουμε πολλές τέτοιες  περιπτώσεις, τακτικά.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω κάποια πράγματα που, ίσως, βοηθήσουν στην καταπολέμηση της οικογενειακής βίας στην παροικία μας:
Είναι ενθαρρυντικό ότι όλο και περισσότερες γυναίκες αρχίζουν και ζητούν βοήθεια από τις αρμόδιες υπηρεσίες αποδεικνύοντας ότι δεν είναι διατεθειμένες να ανεχθούν άλλο τη βία.
Είναι ευχάριστο και παρήγορο ότι όλο και περισσότεροι ιθύνοντες της παροικίας μας, άρχισαν να ασχολούνται με το θέμα αυτό. Συγκεκριμένα, άτομα από τη Δημαρχία του Ντάρεμπιν, σε συνεργασία με εκκλησιαστικούς αρχηγούς, ανάμεσά τους και ο αιδεσιμότατος Ιωάννης Δάγκαρης από τον ιερό Ναό του Α. Γεωργίου Θόρνμπουρυ, συνεργάζονται για την καταπολέμηση της οικογενειακής βίας. Ας ευχηθούμε, ότι το παράδειγμά τους θα το ακολουθήσουν και άλλοι.
Είναι καιρός, να σπάσει ο κώδικας της σιωπής και να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά γι αυτό το θέμα. Καιρός, να πάψει να αποτελεί ταμπού το θέμα της οικογενειακής βίας. Η πραγματικότητα είναι ότι όχι μόνο υπάρχει στην παροικία μας, αλλά ανθεί!
Χρειάζεται μεγάλη κοινωνική επιμόρφωση, όπως αυτό που γίνεται σήμερα εδώ, πάλι και πάλι, σε όλους, άνδρες και γυναίκες, για να γνωρίσουν τα δικαιώματά τους αλλά και τις υποχρεώσεις που έχουν όχι μόνο απέναντι στον εαυτό τους αλλά και απέναντι στους άλλους. Η γνώση, προσφέρει δύναμη. Όσο περισσότερα γνωρίζουμε για ένα θέμα, τόσο πιο καλά οπλισμένοι είμαστε για να το αντιμετωπίσουμε.
Είναι πολύ σημαντικό για όλους, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Δεν ζούμε σε ζούγκλα όπου ισχύει ο νόμος του δυνατού, αλλά σε κοινωνία που διέπεται από κανονισμούς και νόμους. Αυτοί οι νόμοι, έχουν θεσπισθεί για να προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ας εξοικειωθούμε με αυτούς τους νόμους, ας μάθουμε τι ισχύει στην κάθε περίπτωση κι ας τους χρησιμοποιήσουμε για την προστασία μας.
Και στους άνδρες, όμως, χρειάζεται επιμόρφωση για να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να βιαιοπραγούν. Κι εκείνοι που δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους, ας βάλουν τον εγωισμό στην άκρη κι ας ζητήσουν βοήθεια από τους ειδικούς. Αρνούμενοι να παραδεχτούν πως έχουν πρόβλημα, διακινδυνεύουν πολύ περισσότερα από τον κακώς θιγμένο εγωισμό τους. Ας δεχτούν ότι έχουν πρόβλημα, αυτή η παραδοχή θα τους οδηγήσει στο σωστό δρόμο για να προσπαθήσουν να το ξεπεράσουν.
Ακόμα, υπάρχουν πολλές κρατικές υπηρεσίες στις οποίες μπορούν να απευθυνθούν οι κακοποιημένες γυναίκες.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουν τι υπηρεσίες υπάρχουν, πού βρίσκονται στην περιοχή τους, πώς να τις προσεγγίσουν και τι να κάνουν σε περίπτωση ανάγκης.
Τα Κοινοτικά Κέντρα Υγείας, οι υπηρεσίες Πρόνοιας, τα Νοσοκομεία, ο οικογενειακός γιατρός, η τοπική Δημαρχία, είναι ορισμένες από αυτές τις υπηρεσίες. Διατίθεται εφ΄ όσον το ζητήσετε, δωρεάν Διερμηνέας, αν δεν νιώθετε άνετα με άνδρα διερμηνέα, έχετε το δικαίωμα να ζητήσετε γυναίκα, ακόμα,  υπάρχει η Τηλεφωνική υπηρεσία Διερμηνέων στη διάθεσή σας όλο το εικοσιτετράωρο. Έχετε πρόχειρους τους αριθμούς αυτούς, ει δυνατόν, κάνετε «πρόβα» για το τι θα πρέπει να κάνετε σε περίπτωση ανάγκης, ώστε να είστε προετοιμασμένες κατά κάποιον τρόπο και να μην πανικοβληθείτε.
Σε περίπτωση που απειλείται η ζωή της γυναίκας, υπάρχουν ειδικά καταφύγια κακοποιημένων γυναικών, όπου μπορούν να μεταβούν προσωρινά, μέσω κοινωνικού λειτουργού, κ.λπ., όπου ουδείς κοινός πολίτης γνωρίζει πού βρίσκονται και όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλει ο σύζυγος δεν πρόκειται ποτέ να μάθει πού βρίσκεται η γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του, αν υπάρχουν.
Στην Αυστραλία, υπάρχει Νόμος που απαγορεύει και τιμωρεί τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ο νόμος, ΔΕΝ αναγνωρίζει καμιάν απολύτως δικαιολογία για τη βία. Ακόμα και σε σοβαρά θέματα όπως η συζυγική απιστία, δεν επιτρέπεται η βία, υπάρχουν άλλοι οδοί μέσω των οποίων μπορεί να βρεθεί λύση.
Γείτονας  που ακούει  φωνές, καβγά, σπασίματα κ.λπ. μέσα σε σπίτι, έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να καλέσει την Αστυνομία η οποία  θα επιληφθεί του θέματος.
Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει αν είναι αναγκασμένος να ζει με το φόβο ή την απειλή της βίας.
Καμία γυναίκα δεν πρέπει να αισθάνεται ντροπή και ενοχές επειδή την κακοποιεί ο σύζυγός της. ΔΕΝ είναι υπεύθυνη εκείνη για τη συμπεριφορά του συζύγου της. Καμιά παράλειψη ή ενέργειά της μέσα στη συζυγική ζωή της ΔΕΝ δικαιολογεί τη βία.
Δεν θα πρέπει να διστάζει ούτε να ντρέπεται να καταγγέλλει στις αρμόδιες αρχές τον βίαιο σύζυγο, ιδιαίτερα αν προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια από αρμόδιες υπηρεσίες πριν φτάσει εκεί και ο σύζυγος την εμπόδισε, την απείλησε ή εξακολούθησε την κακοποίηση παρά τις προσπάθειες που καταβάλει εκείνη.
Φεύγοντας απόψε από εδώ, πάρετε μαζί σας το ακόλουθο μήνυμα:

ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ  ΑΠΟΛΥΤΩΣ  ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ  ΒΙΑ.

γράφει η  Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, Συγγραφέας,  Διερμηνέας/Μεταφράστρια,(Αυστραλία).

ΠΗΓΗ: 24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ