Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΘΑΡΗ, ΟΥΤΕ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ, ΟΥΤΕ ΑΣΦΑΛΗΣ
Χωρίς αμφιβολία η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι συνυφασμένη με την ενέργεια που θα έχει στη διάθεσή της. Υπάρχει άλλωστε ιστορικό προηγούμενο. Η βιομηχανική εποχή άρχισε με την ατμομηχανή και βασίστηκε στο κάρβουνο. Έτσι, χώρες πλούσιες σε πετροκάρβουνο, όπως η Αγγλία και η Γερμανία, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Κατόπιν ήρθαν οι μηχανές εσωτερικής καύσεως και άρχισε η εποχή του πετρελαίου, που διαρκεί ακόμα. Στην πρωτοπορία βρέθηκαν χώρες που είχαν στο έδαφός τους κοιτάσματα πετρελαίου, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ή χώρες που στις αποικίες ή τα προτεκτοράτα τους υπήρχε πετρέλαιο, όπως η Αγγλία, η Γαλλία και η Ολλανδία.
Αυτές οι πηγές ενέργειας, που ονομάζονται επίσης ορυκτά καύσιμα, είναι προσιτές, σχετικά φτηνές και έχουν εύκολη εφαρμογή. Παρουσιάζουν όμως πολλά σοβαρά μειονεκτήματα, τα κυριότερα από τα οποία είναι: Δεν είναι ανεξάντλητες. Τα κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων κάποτε θα εξαντληθούν και σε ορισμένες χώρες εξαντλήθηκαν ήδη. Η εξόρυξή τους προκαλεί σοβαρή επιβάρυνση του περιβάλλοντος και με την καύση τους ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακα και αυξάνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και ακόμα, αποτελούν πολύτιμες πρώτες ύλες για τη χημική τεχνολογία και είναι αμαρτία να τις καίμε.
Έτσι, όταν κατά τη δεκαετία του 1960 άρχισε η ειρηνική εφαρμογή της πυρηνικής ενέργειας, πολλοί νόμισαν πως η λύση βρέθηκε. Η νέα πηγή ενέργειας χαρακτηρίστηκε οικολογικώς καθαρή, θεωρήθηκε φθηνότερη από τις άλλες και σχεδόν ανεξάντλητη και, όπως ήταν επόμενο, υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό. Στα επόμενα 30 χρόνια, σε 40 μεγάλες και μικρές χώρες του πλανήτη (14 μόνο στην Ευρώπη) εγκαταστάθηκαν 450 πυρηνικοί σταθμοί, καθένας από τους οποίους περιέχει από 3 έως 5 πυρηνικούς αντιδραστήρες και οι οποίοι καλύπτουν το 30% των ενεργειακών αναγκών τους.
Συνεπακόλουθο της στροφής στην πυρηνική ενέργεια ήταν να ατονήσει το ενδιαφέρον για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, από τον ήλιο, τον άνεμο και τη γεωθερμία, γιατί θεωρήθηκαν κατάλληλες για εφαρμογές μικρής μόνο κλίμακας και τοπικής σημασίας. Πιστεύω πως ο ισχυρισμός αυτός είναι εκ του πονηρού. Η αδιαφορία που δείχνουν οι πάσης φύσεως οικονομικοί παράγοντες, αλλά και οι υποταγμένες σ’ αυτούς κυβερνήσεις, για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας οφείλεται στην απουσία κέρδους. Βλέπετε, ο ήλιος ή ο άνεμος δεν ανήκουν σε κανέναν ούτε μπορεί να γίνει κάποια κερδοφόρα εκμετάλλευση του ενεργειακού δυναμικού τους. Η τεχνογνωσία που απαιτείται γι’ αυτό είναι πολύ απλή και δε γίνεται να μονοπωληθεί. Επομένως… δε συμφέρει.
Αντίθετα, οι πυρηνικοί ενεργειακοί σταθμοί αποφέρουν τεράστια κέρδη σε πολλούς και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες. Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ιαπωνία, αλλά και στις περισσότερες χώρες με πυρηνικούς σταθμούς, αυτοί ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες, όπως και σε ιδιώτες, επίσης, ανήκουν τα μεταλλεία, από τα οποία εξορύσσονται τα μεταλλεύματα του ουρανίου και σε χέρια ιδιωτών βρίσκεται η μεταφορά, η επεξεργασία των πυρηνικών καυσίμων… Και φυσικά οι ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος, δεν έχουν καμιά όρεξη να δώσουνε χρήματα για να αντικαταστήσουν τους παλιούς αντιδραστήρες των πυρηνικών σταθμών με καινούργιους ή να αυξήσουν τα μέτρα ασφαλείας τους από φυσικές καταστροφές. Όπως έχει καταγγελθεί, η εταιρεία που εκμεταλλεύεται τους πυρηνικούς σταθμούς της Φουκουσίμα και των γειτονικών παράκτιων πόλεων, όταν οι ειδικοί, μετά το τσουνάμι, του Δεκεμβρίου τού 2004, που σάρωσε τον Ινδικό Ωκεανό από τη Σουμάτρα ως τη Μαδαγασκάρη, συνέστησαν να αυξήσει το ύψος του προστατευτικού κρηπιδώματος, αρνήθηκε να το κάνει επικαλούμενη το υψηλό κόστος του έργου.
Ήρθαν όμως τρία σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα, στις 28 Μαρτίου 1979 στο σταθμό Θρι Μάιλ Άιλαντ στα ανοιχτά της Πενσυλβανίας των ΗΠΑ, στις 26 Απριλίου 1986 στο Τσερνομπίλ της Ουκρανίας και τώρα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, για να αποδείξουν κάτι που οι ειδικοί επιστήμονες έλεγαν από καιρό, αλλά κανείς δεν τους άκουγε: πως η πυρηνική ενέργεια ούτε καθαρή, ούτε ανεξάντλητη, ούτε ασφαλής είναι. Μπροστά στα τρομερά και σχεδόν ανεξέλεγκτα αποτελέσματα των καταστροφών αυτών, άρχισε να κερδίζει έδαφος η ιδέα της εγκατάλειψης της πυρηνικής ενέργειας.
Ήδη, μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ, έγινε στην Ιταλία το 1987 δημοψήφισμα και ο λαός αποφάσισε με τεράστια πλειοψηφία να κλείσουν οι 4 πυρηνικού σταθμοί της χώρας, ενώ μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα η καγκελάριος Μέρκελ ανακοίνωσε το άμεσο κλείσιμο, για τρεις μήνες στην αρχή, 7 πυρηνικών σταθμών, η δε ελβετική κυβέρνηση πάγωσε προς το παρόν τα σχέδιά της για την κατασκευή πυρηνικών σταθμών.
Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε σταθμούς πυρηνικής ενέργειας. Ο «Δημόκριτος» στην Αγία Παρασκευή είναι ουσιαστικά εργοστάσιο παραγωγής ραδιοϊσοτόπων για επιστημονικούς σκοπούς. Όταν τη δεκαετία τού ‘70 μπήκε θέμα να κατασκευαστεί πυρηνικός σταθμός, όλοι οι επιστημονικοί φορείς, το Τεχνικό Επιμελητήριο, η Ένωση Ελλήνων Χημικών, οι Γεωλόγοι, οι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας, στάθηκαν κατηγορηματικά αντίθετοι, επικαλούμενοι τη μεγάλη σεισμικότητα της Ελλάδας. Και τα σχέδια των κερδοσκόπων ματαιώθηκαν.
Διερωτώμαι γιατί οι Ιάπωνες, που ζούνε σε μια χώρα με σεισμικότητα μεγαλύτερη από τη δική μας και η οποία επιπλέον είναι η μόνη χώρα που δέχτηκε δυο πυρηνικά πλήγματα, με χιλιάδες νεκρούς, δεν αντέδρασαν, τότε σαν εμάς, αλλά γέμισαν τη χώρα τους με 32 πυρηνικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής; Τόσο πολύ χάσανε τη μνήμη τους ή τόσο πολύ έχουν υποταχτεί στο χρήμα;
{ΠΗΓΗ: από το ιστολόγιο του ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ}
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ;
Τρία επίκαιρα άρθρα
Στο ερώτημα αν υπάρχει ασφαλής πυρηνική ενέργεια, η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό «όχι».
Τρία επίκαιρα άρθρα στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ για τους Πυρηνικούς Αντιδραστήρες, τη ραδιενέργεια και τους κινδύνους από την αυξημένη πιθανότητα πυρηνικών ατυχημάτων
Δεν ισχύουν πιθανότητες σε πυρηνικά ατυχήματα, γιατί ούτε η έκταση και η σοβαρότητά τους μπορεί να προβλεφθούν αλλά και οι επιπτώσεις τους διαρκούν για πολλές εκατοντάδες χρόνια
Είναι ασφαλώς μια από τις μεγαλύτερες ειρωνείες στην ανθρώπινη ιστορία αυτό που ζει σήμερα η Ιαπωνία. Η χώρα που έζησε πρώτη το πυρηνικό εφιάλτη με τις δύο βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι γίνεται το πεδίο όπου εκτυλίσσεται το πρώτο μεγάλο δράμα της πυρηνικής εποχής. Πόσο ισχυρός είναι τελικά ο Προμηθέας της τεχνολογίας μπροστά στις δυνάμεις που ο ίδιος ελευθέρωσε; Η διαρροή στη Φουκοσίμα δεν ήταν μόνο ατύχημα από τότε που η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιήθηκε για ειρηνικούς σκοπούς. Αλλά είναι το πρώτο που δεν μπορεί να αποδοθεί σ’ έναν προβλέψιμο και δυνητικά ελέγξιμο παράγοντα: δεν οφείλεται ούτε σε ανθρώπινο λάθος ούτε σε παρωχημένη τεχνολογία αλλά στις δυνάμεις της Φύσης που παρά τις προσπάθειες του ο σύγχρονος προμηθέας δεν έχει καταφέρει να ελέγξει.
Η ραδιενέργεια είναι μέρος του φυσικού περιβάλλοντος
Υπάρχει ασφαλής πυρηνική ενέργεια; κατηγορηματικά η απάντηση είναι όχι. Όμως καμία ανθρώπινη ενέργεια δεν είναι ασφαλής … Όλες εμπεριέχουν το στοιχείο του κινδύνου – του ρίσκου. Όταν λέμε ότι κάτι είναι ασφαλές (από τα τρόφιμα και τα αεροπορικά ταξίδια ως την πιο συνηθισμένη σήμερα μορφή ενέργειας. τον ηλεκτρισμό) δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος είναι μηδαμινός. Στη συζήτηση για την ασφάλεια της πυρηνικής ενέργειας, η οποία έχει ξεκινήσει από το 1951, από τότε που λειτούργησε ο πυρηνικός αντιδραστήρας για την παραγωγή ηλεκτρισμού, εμπλέκεται η έννοια του κόστους και μαζί με αυτή και του κέρδους. Πόσο ασφαλής πρέπει να είναι ένας αντιδραστήρας ώστε να είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμος; Στο μεταξύ εμφανίστηκε και μία άλλη παράμετρος στο πρόβλημα: η υπερθέρμανση του πλανήτη από την αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου. Σύμφωνα με τους υπέρμαχους της πυρηνικής ενέργειας, οι επιπτώσεις από την ενδεχόμενη υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας λόγω της καύσης των ορυκτών καυσίμων ίσως να είναι πιο καταστρεπτικές.
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, το πρόβλημα της εγκατάστασης πυρηνικών αντιδραστήρων είναι περίπλοκο. Ο επιστήμονας, ευτυχής που δεν είναι πολιτικός για να πάρει τις αποφάσεις, έχει καθήκον να παραθέσει τα σχετικά στοιχεία:
Η ραδιενέργεια είναι μέρος του φυσικού περιβάλλοντος και ζούσαμε πάντα μαζί της. Αν λάβουμε υπόψη ότι το 14% της έκθεσης του γενικού πληθυσμού σε ακτινοβολίες οφείλεται σε ιατρικές πράξεις (π.χ. ακτινογραφίες), το 1% περίπου προέρχεται από την πυρηνική ενέργεια – όπου υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες – και το υπόλοιπο προέρχεται από φυσικές πηγές (ραδόνιο, ακτινοβολία από πετρώματα, και κοσμική ακτινοβολία). Η μέση δόση που δέχτηκε ο κάτοικος της Δ. Ευρώπης από το χειρότερο ως τώρα ατύχημα, στο Τσέρνομπιλ, έχει συγκριθεί με τη δόση μιας ακτινογραφίας. Όμως οι εργαζόμενοι στην πυρηνική βιομηχανία δέχονται αυξημένες δόσεις ακτινοβολίας με συνέπεια να παρουσιάζονται σ’ αυτούς και αυξημένα ποσοστά καρκίνου. Τα πυρηνικά εργοστάσια απελευθερώνουν συχνά και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας τους ραδιενέργεια στον αέρα και το νερό. Επιπλέον είναι γεγονός ότι οι διαρροές από μικρής κλίμακας ατυχήματα δεν είναι σπάνιες στην πυρηνική βιομηχανία.
Ένα πυρηνικό εργοστάσιο περιέχει μεγάλες ποσότητες ραδιενεργών υλικών και ένα ατύχημα που καταλήγει στην απελευθέρωση των στοιχείων αυτών σίγουρα θα βλάψει τους γύρω πληθυσμούς και το περιβάλλον. Όσοι εκτεθούν σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας κινδυνεύουν είτε να πεθάνουν είτε να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους σε διάστημα ημερών ή εβδομάδων. Χαμηλότερα επίπεδα ραδιενέργειας μπορεί να προκαλέσουν βλάβες στα κύτταρα τους, που ίσως οδηγήσουν σε καρκίνους σε διάστημα από λίγα χρόνια ως δεκαετίες. Επιπλέον θα πρέπει να γίνει μόνιμη μετεγκατάσταση των κατοίκων γειτονικών περιοχών. Η ραδιενέργεια που απελευθερώνεται από ένα σοβαρό ατύχημα μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο εκατοντάδες ως χιλιάδες ανθρώπους και να μολύνει μεγάλες εκτάσεις.
{ΠΗΓΗ:Κώστας Ιωαννίδης, επίκουρος καθηγητής Εφαρμογών Πυρηνικής
Φυσικής στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων –
ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20-03-2011}
Δεν είναι λύση, είναι ένα ακόμη πρόβλημα: η πιθανότητα πυρηνικού ατυχήματος θα αυξάνεται όσο θα αυξάνονται ο αριθμός των αντιδραστήρων και τα έτη λειτουργίας τους
Στο ερώτημα αν υπάρχει ασφαλής πυρηνική ενέργεια, η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό «όχι». Ακόμα και οι υπερασπιστές της πυρηνικής ενέργειας ομολογούν σεμνά ότι το μόνο μειονέκτημά της είναι η πιθανότητα ατυχήματος. Αν και δεν είναι το μόνο, αναρωτιέται κανείς: Χρειάζεται και άλλο επιχείρημα; Ισχυρίζονταν βέβαια μέχρι πρότινος ότι με τα μέτρα ασφαλείας είναι σχεδόν απίθανο να συμβεί μεγάλο ατύχημα. Η ζωή τούς διέψευσε με τρόπο τραγικό και μάλιστα στη μητρόπολη της πυρηνικής τεχνολογίας, όπου ξοδεύονται τεράστια ποσά για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων. Αποδείχθηκε ότι όσο και αν αυξάνονται τα μέτρα, δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα ενός σοβαρού πυρηνικού ατυχήματος. Πιθανότητα που θα αυξάνεται όσο θα αυξάνεται ο αριθμός των αντιδραστήρων, καθώς και τα έτη λειτουργίας τους. Εξάλλου τα μέτρα ασφαλείας σχετίζονται άμεσα με τις διατιθέμενες πιστώσεις και την υψηλή εξειδίκευση, εμπειρία και τεχνογνωσία του προσωπικού, ζητήματα που δεν είναι δεδομένα και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια του πυρηνικού κύκλου, που περιλαμβάνει και τη για πολλούς αιώνες διαχείριση των πυρηνικών καταλοίπων.
«Η πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής μόνον εάν λειτουργεί σε έναν τεχνολογικό παράδεισο. Αλλά ο τεχνολογικός παράδεισος δεν υπάρχει, είναι μια ψεύτικη εικόνα φτιαγμένη από εκείνους που επιθυμούν διακαώς να είναι όλα ακριβή και τακτοποιημένα στον κόσμο, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να κάνουν αυτόν τον κόσμο πραγματικότητα» έχει πει ο τιμημένος με Βραβείο Νομπέλ Φυσικής Ηannes Αlfven.
Αντιθέτως, στα όσα προβλήματα ασφαλείας υπήρχαν έχουν προστεθεί καινούργια, όπως η ισχυρή πιθανότητα ενός «τυφλού» τρομοκρατικού χτυπήματος, καθώς και ο υπαρκτός κίνδυνος διασποράς ραδιενεργού υλικού είτε από κρατικό φορέα είτε από ανεξέλεγκτα κυκλώματα με σκοπό την εμπορία και διάθεση για κατασκευή πυρηνικού όπλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ακόμα και ο κατά τεκμήριο «απολογητής» της πυρηνικής ενέργειας, πρώην διευθυντής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ) Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι , είχε δηλώσει λίγο πριν απο χωρήσει ότι «πάνω από 1.500 περιστατικά παράνομης διακίνησης πυρηνικού ή ραδιενεργού υλικού έχουν αναφερθεί στη ΔΕΑΕ και αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου». Η γεωπολιτική ρευστότητα και ασάφεια που υπάρχει στην περιοχή μας, καθώς και οι εσωτερικές ή διακρατικές συγκρούσεις και εντάσεις ενισχύουν ακόμα περισσότερο το ρίσκο που έχει η πυρηνική επιλογή.
Ορισμένοι λένε ότι κάθε δραστηριότητα ενέχει κινδύνους και προσπαθούν να προσομοιάσουν το ρίσκο ενός πυρηνικού ατυχήματος με το ρίσκο που αναλαμβάνεις πετώντας με ένα αεροπλάνο ή οδηγώντας ένα αυτοκίνητο. Ομολογουμένως απλοϊκά επιχειρήματα. Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο ξεχνούν ότι στην περίπτωση ενός συμβατικού ατυχήματος, οι όποιες επιπτώσεις περιορίζονται τόσο γεωγραφικά όσο και χρονικά. Ο κύκλος τους κλείνει σχεδόν αμέσως. Αντίθετα στην περίπτωση ενός πυρηνικού ατυχήματος οι επιπτώσεις απλώνονται σε τεράστια έκταση, αλλά και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Ο κύκλος τους μόλις ανοίγει με άγνωστο τέλος. Είναι μη ελέγξιμες στον χώρο και στον χρόνο. Άλλοι πάλι για να «αποδείξουν» ότι είναι σχεδόν απίθανο να έχουμε νέα καταστροφή, ισχυρίζονται ότι το Τσερνόμπιλ ήταν προϊόν ενός ξεπερασμένου συστήματος αναξιόπιστης διοίκησης. Εδώ πραγματικά σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά. Προφανώς οι κύριοι αυτοί έχουν μελετήσει και έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στα σύγχρονα συστήματα αξιόπιστης διοίκησης που διαθέτουν όλες οι γειτονικές μας χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Αίγυπτος, κ.ά.) οι οποίες έχουν ή φιλοδοξούν να αποκτήσουν πυρηνικούς σταθμούς.
Ας τελειώνουμε επιτέλους με την πυρηνική ενέργεια, η οποία απέδειξε περίτρανα ότι δεν είναι λύση, είναι ένα ακόμη πρόβλημα. Και όπως έχει γράψει ο Νόαμ Τσόμσκι, σε ένα μήνυμά του προς το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου «μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα συνετιστούν όλοικαι δεν θα προχωρήσουμε τυφλά και αποφασιστικά στον τερματισμό του μόνου πειράματος της βιολογίας με την υψηλή νοημοσύνη»
{ΠΗΓΗ:Αθανάσιος Αναπολιτάνος, πρόεδρος του ΔΣ του Αντιπυρηνικού
Παρατηρητηρίου Μεσογείου – ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20-03-2011}
Όταν το απίθανο γίνεται εξαιρετικά πιθανό: οι πυρηνικοί αντιδραστήρες κατασκευάζονται και λειτουργούν από ιδιωτικές εταιρίες για να επιφέρουν κέρδος. Στο βωμό του κέρδους πολλές φορές παραβλέπονται η ασφάλεια και η προστασία του πολίτη
Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, στη δεκαετία του ΄60, οι υποστηρικτές της πυρηνικής ενέργειας για να υπογραμμίσουν το πόσο ασφαλείς είναι προέβαλαν το επιχείρημα ότι η πιθανότητα θανάτου από πυρηνικό αντιδραστήρα είναι ίδια με την πιθανότητα θανάτου από την πτώση μετεωρίτη. Με το πρώτο πυρηνικό ατύχημα εγκατέλειψαν το παράδειγμα του μετεωρίτη και προέβαλλαν άλλα που να ταιριάζουν σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.
Για το Τhree Μile Ιsland στην Πενσυλβανία το επιχείρημα ήταν το ανθρώπινο λάθος. Στο Τσερνόμπιλ το επιχείρημα ήταν ότι έφταιγε η παρωχημένη ανατολική τεχνολογία. Στην Ιαπωνία το επιχείρημα είναι το τσουνάμι. Στη Φουκουσίμα η κατάσταση δεν είναι ομαλή και μάλλον, θα έλεγα, ανεξέλεγκτη. Η αρχή του προβλήματος ήταν οι εκρήξεις στις δεξαμενές φύλαξης του καμένου ουρανίου λόγω αδυναμίας ψύξης του. Στις δεξαμενές αυτές βρίσκονται 150 τόνοι πυρηνικών αποβλήτων. Το αποτέλεσμα αυτών των εκρήξεων ήταν διπλό. Πρώτον, γκρέμισαν το κτίριο και την οροφή του σταθμού και, δεύτερον, προκάλεσαν την ελεύθερη έξοδο των ραδιενεργών στοιχείων στην ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα συνεχίστηκε και σε άλλους αντιδραστήρες πλην του αριθμού 1. Θα πρέπει να πούμε ότι η το καμένο αυτό καύσιμο που αποτελεί και το πυρηνικό απόβλητο είναι πολύ πιο ραδιενεργό από το ουράνιο που βρίσκεται στην καρδιά του αντιδραστήρα. Παράλληλα, στο εσωτερικό των αντιδραστήρων η θερμοκρασία, άρα και η πίεση, ανέβαινε λόγω έλλειψης ψύξης, γεγονός που θα μπορούσε στην ακραία περίπτωση να οδηγήσει σε έκρηξη με καταστροφή του προστατευτικού ατσάλινου θόλου. Η ρίψη θαλασσινού νερού από ελικόπτερα έχει στόχο την ελάττωση της θερμοκρασίας της καρδιάς του αντιδραστήρα, αλλά και της δεξαμενής φύλαξης του καμένου καυσίμου.
Το πυρηνικό ατύχημα που συνέβη πριν από 25 χρόνια στο Τσερνόμπιλ είχε κατά τους θεωρητικούς υπολογισμούς πιθανότητα να συμβεί μία στο εκατομμύριο. Το ίδιο και το πολλαπλό πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Ωστόσο η εμπειρική πραγματικότητα απέδειξε ότι σε διάστημα 25 μόνο ετών είχαμε δύο σοβαρά ατυχήματα τα οποία διέψευσαν κατηγορηματικά τις θεωρητικές προβλέψεις. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν ισχύουν οι πιθανότητες σε πυρηνικά ατυχήματα, γιατί ούτε η έκταση και η σοβαρότητά τους μπορεί να προβλεφθούν αλλά και οι επιπτώσεις τους διαρκούν για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Τα ραδιενεργά στοιχεία έχουν μεγάλο χρόνο ημιζωής (το χρονικό διάστημα κατά το οποίο περιορίζεται στο μισό η δραστικότητά τους) και διαχέονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Στα χαρακτηριστικά αυτά που συνιστούν τον επισφαλή χαρακτήρα των πυρηνικών αντιδραστήρων προστίθεται και το γεγονός ότι κατασκευάζονται και λειτουργούν από ιδιωτικές εταιρείες για να επιφέρουν κέρδος. Στον βωμό του κέρδους πολλές φορές παραβλέπονται η ασφάλεια και η προστασία του πολίτη.
Το γεγονός ότι ακόμη και η Ιαπωνία, το υπόδειγμα του πυρηνικού λόμπι, που διακρίνεται για την τεχνολογική υπεροχή και οργάνωσή της, όπως επίσης και για την πειθαρχία και ευσυνειδησία του λαού της, δεν κατάφερε να λειτουργεί ασφαλείς πυρηνικούς αντιδραστήρες σηματοδοτεί την επικινδυνότητά τους.
Γι΄ αυτό, το θέμα της πυρηνικής ενέργειας θα πρέπει να αναθεωρηθεί σε παγκόσμια κλίμακα, με δεδομένο ότι οι μισοί από τους σημερινούς αντιδραστήρες που λειτουργούν στον κόσμο είναι γερασμένοι και θα πρέπει να κλείσουν, να πραγματοποιηθεί μια αποφασιστική στροφή σε άλλες μορφές ενέργειας.
{ΠΗΓΗ Θανάσης Γεράνιος, αναπληρωτής καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΤΟ ΒΗΜΑ 20-03-2011}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου