Ιστορία κατεύθυνσης: Οι διεργασίες για τη δημιουργία αυτόνομης Ποντιακής ∆ημοκρατίας (πηγή)

Τι γνωρίζετε για τις διεργασίες που συντελέστηκαν προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας αυτόνομης Ποντιακής ∆ημοκρατίας στο Παρίσι μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου;

ΠΗΓΗ:

«Ο σεβαστός πρόεδρος της κυβερνήσεως επιδοκιμάζει καθ' όλα τον αγώνα μας και με ενεθάρρυνε πολύ δια την επιτυχίαν του, η δε υποστήριξίς του μας είναι από τούδε εξησφαλισμένη» Απόσπασμα επιστολής Κ.Κωνσταντινίδη στις 17 Νοεμβρίου 1917 μετά από συνάντηση με τον Ε. Βενιζέλο στη Νίκαια.

«Γνωρίζω ότι οι Πόντιοι δεν αποδέχονται την εν υπομνήματί μου προς συνδιάσκεψιν υπόδειξιν όπως βιλαέτιον Τραπεζούντος περιληφθή Αρμενικόν Κράτος. Και είμαι πρόθυμος αναγνωρίσω τούτο συνδιασκέψεως, διότι δεν νομίζω έχω δικαίωμα επιβάλω αυτοί λύσιν, ην αποστέργουσιν. Αλλά παρακαλώ εξηγήσατε αντιπροσώποις αυτών ποίαι σκέψεις με ήγαγον εις διατύπωσιν υπομνήματός μου. Αξίωσιν όπως ιδρυθεί ίδιον κράτος Πόντου δεν νομίζω έχει ελπίδας επιτυχίας…» Τηλεγράφημα Ε. Βενιζέλου στην Εθνοσυνέλευση των Ποντίων στο Βατούμ, 7 Φεβρουαρίου 1921.

«∆εν είχα τα στοιχεία που μου φέρατε, δεν γνώριζα όσα μου λέτε. Να μου κάνετε ένα υπόμνημα και να πάτε εσείς, Σεβασμιότατε να ξανανοίξετε με τους ενδιαφερόμενους τη συζήτηση. Και όπου σας αντικρούσουν με δικά μου λόγια, να με διαψεύσετε.» Έγκριση του Ε. Βενιζέλου προς το Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο τον Απρίλιο του 1919

Λατινικά: Μετατροπές πλάγιου λόγου σε ευθύ και το αντίστροφο

 ·        Έχουμε πλάγιο λόγο, όταν τα λόγια κάποιου ανακοινώνονται εξαρτημένα από ένα ρήμα λεκτικό, δοξαστικό, γνωστικό, ερωτηματικό ή βουλητικό.

·          Στον πλάγιο λόγο τροποποιούνται γενικά εγκλίσεις, χρόνοι, πρόσωπα, αντωνυμίες, προσωπικές ή κτητικές και κάποια επιρρήματα.

·           Έτσι γενικά στον πλάγιο λόγο έχουμε ή ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ή ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ.

Πιο συγκεκριμένα:

Α. Ο Ευθύς λόγος κρίσης εκφέρεται:

      α) Με οριστική (πραγματικό).

β) Με Δυνητική Υποτακτική (Coniuctivus Potentialis) και άρνηση non σε Ενεστώτα ή Παρακείμενο (στο παρόν) και σε Παρατατικό (στο παρελθόν).

γ) Με Υποτακτική του απραγματοποίητου (Irrealis) σε Παρατατικό (για το παρόν) ή Υπερσυντέλικο (για το παρελθόν).

π.χ.  α) Caesar facit bellum contra Gallos.

        β) Caesar faciat (= μπορεί να κάνει) bellum contra Gallos.

        γ) Caesar fecisset bellum (= θα είχε κάνει) contra Gallos.

  

Τα αφηγηματικά στοιχεία στον " Κρητικό" του Σολωμού

Αφηγηματικά στοιχεία

1.  Ο αφηγητής

Ο αφηγητής είναι δραματοποιημένος (ομοδιηγητικός), βλέποντας από εσωτερική οπτική γωνία, από την οπτική γωνία ενός προσώπου (αφήγηση με εσωτερική εστίαση): συμμετέχει στα δρώμενα ως πρωταγωνιστής (αυτοδιηγητικός) και αφη­γείται σε α' γραμματικό πρόσωπο (μίμηση ή άμεση αφήγηση). «Ο Κρητικός είναι το μόνο ποίημα του Σολωμού όπου από την αρχή ως το τέλος μιλάει ένας επινοη­μένος αφηγητής, που, αντίθετα με τους περισσότερους ήρωες του, μένει ζωντανός ως το τέλος για να πει την ιστορία του. Αλλά, όπως και στα πιο πολλά ώριμα ποιή­ματα του Σολωμού, η δράση του Κρητικού μόνο χαλαρά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.» (Π. Μάκριτζ).

Ο "Κρητικός" ποίημα αφηγηματικό, λυρικό και δραματικό

«Στον Κρητικό ο Σολωμός επιχειρεί να εφαρμόσει έναν συνδυασμό του δραματικού, αφηγηματικού και λυρικού τρόπου: το ποίημα παρουσιάζεται ως δραματικός μονόλογος του ποιητικού προσώπου, το οποίο μας αφηγείται λυρικά την τελευ­ταία και καίρια δοκιμασία της ζωής του [...].» (Ε. Τσαντσάνογλου). Διευκρινί­ζουμε:

α. Το ποίημα είναι αφηγηματικό, επειδή κάποιο πρόσωπο, ο αφηγητής, που στην περίπτωση μας είναι ο κεντρικός ήρωας, αφηγείται κάποια ιστορία, κάποια γεγονότα, που έγιναν σε ένα χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα: ο ήρωας αφηγείται σε α' πρόσωπο γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε που ναυάγησε φεύγοντας από την Κρήτη ως τη στιγμή που έφτασε στη στεριά. Ωστόσο, παρεμβάλλει και γεγονότα της περιόδου που προηγήθηκε (της εποχής των αγώνων του στην Κρήτη) καθώς και γεγονότα της εποχής μετά το ναυάγιο, ως το παρόν της αφήγησης.

β. Είναι και λυρικό ποίημα: ο ποιητής μέσο του αφηγητή εξωτερικεύει τον εσω­τερικό του κόσμο (τις σκέψεις, τις απόψεις, τα συναισθήματα του κ.ά.), με τη χρήση μάλιστα πλούσιων και εντυπωσιακών εκφραστικών μέσων (εικόνων, σχημάτων λόγου κ.ά.), μεταρσιώνοντας συχνά τον αναγνώστη σε σφαίρες ιδεαλιστικές.

γ. Αλλά το ποίημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και δραματικό, όχι βέβαια με την έννοια του θεατρικού έργου ούτε επειδή υπάρχει σ' αυτό δράση, αλλά κυρίως επειδή όλο το έργο είναι ένας δραματικός μονόλογος (του αφηγητή), μέσα στον οποίο μάλιστα ενσωματώνεται και διάλογος (ο διάλογος του αφηγητή με τις ψυχές των νεκρών και με τη φεγγαροντυμένη, έστω και αν εκείνη εκφράζεται όχι με λόγια αλλά με χαμόγελο και με δάκρυα).

Σχολείο και πολιτιστική καλλιέργεια (έκθεση Γ Λυκείου)

«Ζώνη πολιτισμού» στα Σχολεία

Έχουμε σκεφθεί, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να επισκέπτεται ένα μουσείο ή μια πινακοθήκη στο εξωτερικό, ό­ταν δεν μπορείς εκεί να βρεις εισιτήριο για ένα θέατρο ή για μια συναυλία, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να συχνάζει στα βιβλιοπωλεία του εξωτερικού, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί ή οι Γάλ­λοι ή όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι τόσο μορφωμένοι, τόσο καλλιεργημένοι, τόσο φιλομαθείς, τόσο «κουλτουριάρηδες»; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως οι πολίτες αυτών των χωρών έχουν μάθει να ακούνε μουσική να βλέπουν εκθέσεις, να επισκέπτονται μουσεία, να βλέπουν θέατρο, να διαβάζουν βιβλία; Και πού το έχουν μάθει; Μήπως αυτή η ευαισθησία τους έχει καλλιεργηθεί στα σχολικά τους χρόνια, μέσα από το πρόγραμμα και τις δραστηριότητες του Σχολείου; Ε, λοιπόν, κατά κανόνα αυτό συμβαίνει.

Ο συντηρητικός και φιλελεύθερος χαρακτήρας του συντάγματος του 1844 (πηγή ιστορίας κατεύθυνσης)

Λαμβάνοντας υπόψη το περιεχόμενο των παραθεμάτων και τις πληροφορίες του σχολικού βιβλίου να αναλύσετε το περιεχόμενο της φράσης: «παρά το συντηρητικό του χαρακτήρα, στο Σύνταγμα του 1844 υπήρχαν και φιλελεύθερα στοιχεία».

ΠΗΓΗ:

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑ∆ΟΣ

Εν ονόματι της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος

Περί θρησκείας

Άρθρον 1. Η επικρατούσα θρησκεία εις την Ελλάδα είνε η της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, πάσα δε άλλη γνωστή θρησκεία είνε ανεκτή και τα της λατρείας αυτής τελούνται ακωλύτως υπό την προστασία των Νόμων, απαγορευομένου του προσηλυτισμού και πάσης άλλης επεμβάσεως κατά της επικρατούσης θρησκείας.

Λατινικά Γ Λυκείου: Κριτήριο αξιλόγησης (μαθήματα 21, 30, 44, 45)

Α. ΚΕΙΜΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΧΙ: «Tum Camillus, qui diu apud Ardeam in exilio fuerat propter Vēientānam praedam non aequo iure divīsam, absens dictātor est factus; is Gallos iam abeuntes secūtus est: quibus interemptis aurum omne recēpit. Quod illic appensum civitati nomen dedit … Post hoc factum rediit in exilium, unde tamen rogatus reversus est.».

      ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΧΧ: «Et si habet Asia suspicionem quandam luxuriae, Murenam laudare debemus, quod Asiam vidit sed in Asia continenter vixit. Quam ob rem accusatores non Asiae nomen Murenae obiecerunt, ex quā laus familiae, memoria generi, honos et gloria nomini constituta est».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ XLIV: «Nescio enim quis possit diligere eum, quem metuat, aut eum, a quo se metui putet. Coluntur tamen simulatione dumtaxat ad tempus. Quodsi forte, ut fit plerumque, ceciderunt, tum intellegitur, quam fuerint inopes amicorum».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ XLV: «In litteris scribit se cum legionibus celeriter adfore. Gallus, periculum veritus, constituit ut tragulam mitteret. Haec casu ad turrim adhaesit et tertio post die a quodam milite conspicitur et ad Ciceronem defertur. Ille epistulam perlegit militesque adhortatur ut salutem sperent».

Κριτήριο αξιολόγησης Λογοτεχνίας κατεύθυνσης: Όνειρο στο κύμα (πρόλογος και επίλογος) - παράλληλο

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

Α. ΚΕΙΜΕΝΟ

«Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.

Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν μ' επήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και μ' έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν “δάσκαλε”. Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα ηγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.

Προτεινόμενο κριτήριο Αρχαίων Γ Λυκείου: Πλάτωνα Πολιτεία, Ενότητες 12 - 13, άγνωστο Δημοσθένη Προοίμιο Β

Α. ∆Ι∆ΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ,  Ενότητες  12 - 13.

Β. Α∆Ι∆ΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ∆ηµοσθένης «Προοίµιο Β΄».

Οὐχί ταῦτα γιγνώσκειν, ὦ άνδρες Ἀθηναῖοι, παρίσταται µοι, ὅταν τε τό τῆς πολιτείας ὄνομ’ ὑμῶν ἀκοΰσω, καί ὅταν τόν τρόπον ὅν προσφέρονταί τινες ὑμῶν τοῖς ὑπέρ ταύτης λέγουσιν ἴδω. Τήν μέν γάρ πολιτείαν δημοκρατίαν, ὥσπερ ἅπαντες ἴστε, ὀνομάζετε, τῶν δέ τἀναντία ταύτῃ λεγόντων ἐνίους ἥδιον ἀκούοντας ὁρῶ. ὅ καί θαυμάζω τίς ποθ’ ἡ πρόφασις. Πότερον προῖκα λέγειν ταῦτ’ αὐτούς οἴεσθε; ἀλλ’ οἱ τῶν ὀλιγαρχιῶν, ὑπέρ ὧν οὗτοι λέγουσιν, κύριοι καί πλείω σιωπῆς μᾶλλον ἄν δοῖεν. Ἀλλά βελτίω ταῦτ’ εἶναι τῶν ἑτέρων ὑπειλήφατε; βελτίων ἄρ' ὑμῖν ὀλιγαρχία δημοκρατίας φαίνεται. Ἀλλ’ αὐτούς εἶναι βελτίους ἡγεῖσθε; καί τίς ἄν ὑφ’ ὑμῶν χρηστός νομίζοιτ’ εἰκότως, ἐναντία τῇ καθεστώσῃ πολιτείᾳ δημηγορῶν; οὐκοῦν λοιπόν ἁμαρτάνειν ὑμᾶς, ὅταν οὕτως ἔχητε τήν γνώμην. Τοῦτο τοίνυν φυλάττεσθε μή πάσχειν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ὅπως μη ποτέ τοῖς ἐπιβουλεύουσιν λαβήν δώσετε, εἶτα τότ’ αἰσθήσεσθ’ ἡμαρτηκότες, ἠνίκ’ οὐδ’ ὁτιοῦν ὑμῖν πλέον ἔσται.

Έκθεση Γ Λυκείου: Ο πολίτης και οι ισχυρές χώρες

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στις 10 Δεκεμβρίου 1948 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δηλώνοντας ότι «η έλευση ενός κόσμου στον οποίο τα ανθρώπινα όντα θα απολαμβάνουν την ελευθερία της έκφρασης και της πίστης και την ελευθερία από το φόβο και τη στέρηση» είναι «η ύψιστη προσδοκία του κοινού ανθρώπου».

Εξακολουθώντας να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Η.Ε., η Οικουμενική Διακήρυξη αναγνώρισε δικαιώματα ατομικά, πολιτιστι­κά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά - τα οποία παραμένουν ζωτικά για την ευτυχία και την ευημερία του ανθρώπου. Τα περισσότερα από αυτά κωδικοποιήθηκαν αργότερα σε διε­θνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ενσωματώθηκαν στα συντάγματα και τη νομοθεσία πολλών κρατών. Η Οικουμενική Διακήρυξη βοήθησε να αναγνωριστεί το γεγο­νός ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν διεθνή ευθύνη και όχι μόνο εσωτερική υπό­θεση των κρατών. Όρισε την αρχή ότι όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμια και αδιαίρετα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να απολαμβάνουν όλα τα ανθρώ­πινα δικαιώματα, οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε άκρη της γης, και ότι κανένα δικαί­ωμα δε θα πρέπει να θεωρείται σημαντικότερο από κάποιο άλλο.

H καθιέρωση της 1ης Μάη ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης

Πώς και γιατί το εργατικό κίνημα καθιέρωσε την 1η Μάη ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης; Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: «Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν’ απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού.