Κρητική Πολιτεία, απόσχιση και πράσσειν άλογα

“Πέραν λοιπόν των ολίγων ανοήτων που δεν ξέρουν καν τι είναι το σημαιάκι που κολλούσαν στα αγροτικά τους, το όλον ζήτημα της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας ουδέποτε είχε σοβαρότητα ανάμεσα στους Κρήτες”.

Στην αρχή το ζήτημα ξεκίνησε σαν ανοησία ορισμένων γραφικών στην Κρήτη που μαζί με τα χρωμιωμένα λογότυπα στα αγροτικά τους αρέσκονταν και στο αυτοκολλητάκι με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Η οποία, βραχύβια ημιαυτόνομη οντότητα, κράτησε μόλις 15 χρόνια και ήταν το αποτέλεσμα τουλάχιστον 5 επαναστάσεων από το 1841 ως το 1898.

Σαν σήμερα το 1948 ενσωματώθηκαν επίσημα τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα

Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. 

Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.

Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). 

Από το 1309...

περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Έκθεση Β Λυκείου: Σύγχρονη εκπαίδευση και προσωπικότητα του δασκάλου.

Η φυσιογνωμία τον δασκάλου

[ … … ] Ποια ακριβώς είναι, μέσα στο χαρακτηρολογικό πίνακα, η ιδιομορφία του δασκάλου; Πολλά γνωρίσματα της έχουν επισημάνει όσοι έχουν συστηματικά μελετήσει το θέμα. Θα περιοριστώ σε τρία, τα κατά τη γνώμη μου, σπουδαιότερα.

1. Στόφα δασκάλου έχει εκείνος που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί – και κάθε χρόνο, με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του, να γίνεται ένα νέο παιδί. [ … … ] Ο δάσκαλος λοιπόν πρέπει ακριβώς να καταλαβαίνει, να μιλεί αυτή τη γλώσσα, για να συνεννοείται με τους νέους, για να μπορεί να έρχεται πολύ κοντά τους και να τους παραστέκεται στις δυσκολίες που θα βρουν πορευόμενοι την (ανώμαλη και επικίνδυνη) οδό της ζωής. Όσοι βλέπουν με σκεπτικισμό τούτο το "πλησίασμα" και κάποτε ανησυχούν για τις συνέπειές του, θα αναθεωρήσουν τη στάση τους άμα σκεφτούν ότι, εάν δεν πάμε κοντά στο παιδί, δε θα το φέρουμε ποτέ κοντά μας, και όσο μακριά του στεκόμαστε, τόσο και εκείνο θα σταθεί πιο μακριά από μας. Με αυτό το πρίσμα θεωρούμενο το έργο τον δασκάλου είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολο από όσο ήταν στις άλλες εποχές. Γιατί με τον ιλιγγιώδη ρυθμό που εξελίσσονται σήμερα οι κοινωνίες μας, η απόσταση (όχι χρόνου, αλλά αντιλήψεων και διαθέσεων "νοοτροπίας"), που χωρίζει τη μια γενεά από την άλλη έχει γίνει εκπληκτικά μεγάλη. Ο κόσμος δεν είναι πια ο δικός τους και για να μετατεθεί κανείς στη δική τους "πραγματικότητα", όπως μόνο ο αληθινός δάσκαλος μπορεί να το κάνει, είναι σωστός άθλος. Ποτέ δεν ήταν το παιδευτικό λειτούργημα τόσο δύσκολο όσο σήμερα.

Ανθρώπινα Δικαιώματα. Από το μύθο του φυσικού δικαίου στην ιδεολογία των ανθρωπιστικών επεμβάσεων

Εξετάζοντας τη χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως νομιμοποιητικού επιχειρήματος για τη δικαιολόγηση ανθρωπιστικών επεμβάσεων στο εσωτερικό κρατών, ο Π. Μαντζούφας επιδιώκει να αναδείξει τη λειτουργία που επιτελούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα διεθνές περιβάλλον έντονων ανακατατάξεων.
I. «Ένα νέο ιδεώδες κυριαρχεί στην διεθνή σκηνή: τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ίσως στην φράση αυτή συμπυκνώνεται η κοινή αίσθηση που κυριαρχεί στην σύγχρονη πολιτική συζήτηση, ιδίως αν σκεφτούμε ότι η ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα συνδέθηκε πρόσφατα με την κατάρρευση του κομμουνισμού, δηλαδή του σημαντικότερου εναλλακτικού κοινωνικού προγράμματος. Υπό το πρίσμα αυτό, η δυσφορία για την κατάρρευση ηθικών βεβαιοτήτων και πολιτικών συστημάτων μετριάζεται -και ως ένα μέτρο αντικαθίσταται- από την πεποίθηση ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το νέο πρόταγμα, ο νέος στόχος για τις κοινωνίες.

Δημοφιλείς στο σχολείο μέσω βίας

Η συμπεριφορά του «νταή» οφείλεται στην προσπάθεια να γίνει αποδεκτός από τους συμμαθητές του
 

Για πολλούς εφήβους, κάθε ημέρα είναι ένας αγώνας για να γίνουν αποδεκτοί στις πιο δημοφιλείς παρέες του γυμνασίου. Πρόσφατη έρευνα καταδεικνύει ότι ακόμα και μαθητές σχετικά δημοφιλείς μπορούν να βρεθούν στο στόχαστρο των συμμαθητών τους και να γίνουν αποδέκτες της επιθετικής τους συμπεριφοράς. Τα συμπεράσματα της πιο πρόσφατης έρευνας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, που θα δημοσιευθούν στην επιθεώρηση American Sociological Review, αποκαλύπτουν μια άλλη «προοπτική» της διαστρωμάτωσης των εφηβικών κοινωνικών ομάδων. Η νέα μελέτη αμφισβητεί τα στερεότυπα της γυμνασιακής κοινότητας: τον «νταή» της τάξης και το αδύναμο και «περίεργο» θύμα.

Οι γονείς εξιδανικεύουν το μεγάλωμα των παιδιών τους

Τα παιδιά επιβαρύνουν σημαντικά τον οικογενειακό προϋπολογισμό, καταναλώνουν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου των γονιών τους και τους προκαλούν αμέτρητες έγνοιες και ανησυχίες.

Όμως παρόλο που οι γονείς ισχυρίζονται ότι όλα αυτά αξίζουν και με το παραπάνω, καναδοί ερευνητές του πανεπιστημίου του Οντάριο υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα πείθουν τους εαυτούς για αυτό.

Λαϊκισμός και Δημοκρατία: προτεινόμενο θέμα έκθεσης Γ Λυκείου

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τα ανθρώπινα πάθη απειλή για τη δημοκρατία Λαϊκισμός: αρνητική έκφραση της δημοκρατίας. Γνωρίσματα λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός φαλκιδεύει τη δημοκρατία

Στον δημοκρατικό ουρανό αναπτύσσονται δημιουργικά οι προσωπικές και οι κοινωνικές δυνατότητες του πνεύματος του λαού, σφυρηλατούνται αξίες της πολιτιστικής παράδοσης, αξιοποιούνται θετικά οι καταλληλότητες της ανθρώπινης φύσης. Βέβαια, κανένα πολίτευμα δεν υπήρξε απόλυτα δημοκρατικό, γιατί δεν είναι δυνατόν η ανθρώπινη φύση να εκφράζεται ιδεατά στην εγκόσμια πορεία της. Το φάσμα του πάθους φαλκιδεύει τον ιδανικό χαρακτήρα της γνήσιας δημοκρατικής πολιτείας, η ανθρώπινη φύση θριαμβεύει ως δυναμική του πάθους και προσφέρει τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Παρά τις αναπόφευκτες όμως ιστορικές της ατέλειες, η δημοκρατία παραμένει το μόνο ανεκτό πολίτευμα το οποίο δεν προσβάλλει βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κι όμως απ’ τις αδυναμίες της δημοκρατίας προκύπτουν βάναυσα πολιτεύματα τα οποία ήδη γνωρίσαμε και γνωρίζουμε. Ο λαϊκισμός αποτελεί κακοήθη όγκο στο σώμα της δημοκρατίας και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα του λαού. Παρά τις αδυναμίες της, ευρύνει τις προοπτικές της δημιουργικότητας σε πάμπολλες εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο λαϊκισμός εκφράζει την παρακμή του λαϊκού πνεύματος το οποίο απροσωποποιεί, για να του προσδώσει στη συνέχεια άκρατα, άκαιρα και ανήκουστα διεκδικητικά προνόμια. Πρώτο του γνώρισμα επομένως είναι η κολακεία. Ο Πλάτων γνώριζε αρκετά τη φαλκιδεύουσα και φαλκιδευμένη συνείδηση όταν αποκαλούσε τη «δημοκρατία», τέχνη της κολακείας. Είναι έτσι φανερό πως ο λαϊκισμός προέρχεται κυρίως από δημαγωγούς πολιτικούς, οι οποίοι οικειοποιούνται κατά βάθος την προσφορά της κολακείας τους προς τον λαό. Ο τελευταίος τους εμπιστεύεται το διεκδικητικό του μένος, τους προσδίδει στη συνέχεια μεσσιανική αποστολή, ταυτίζεται υποσυνείδητα μαζί τους και επιτρέπει στους δημαγωγούς να εκτρέπονται, να καθυβρίζουν τους αντιπάλους τους και να τους θέσουν συχνά εκτός μάχης, με τη μέθοδο της συκοφαντίας και της απάτης. Ακολουθεί το άνοιγμα των ασκών του πάθους, ο περιορισμός των δημοκρατικών θεσμών, με απώτερο στόχο τον μονοκομματισμό. Βέβαια, πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο λαός, ο οποίος αλυσοδένεται απ’ τα ίδια του τα πάθη, τα οποία ήδη έχει προσφέρει στους δημαγωγούς εκπροσώπους του. ... … Βέβαια ο λαϊκισμός εκφράζει την παρακμή του λαϊκού πνεύματος και όπου εκπροσωπείται από κυβερνήσεις, φαλκιδεύει οπωσδήποτε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η παρακμή της Δημοκρατίας είναι κατά κύριο λόγο κοινή παρακμή και οφείλεται σε άμβλυνση των αυτοσυνειδησιακών απαρχών του λαό. Νίκος Μακρής Λαϊκισμός και Δημοκρατία

Η ξύλινη γλώσσα

Στον παρακάτω πίνακα υπάρχουν σαράντα γλωσσικά κλισέ που μπορούν να συνδυαστούν οριζόντια και διαγώνια και επιτρέπουν στον ομιλητή να μιλάει χωρίς προετοιμασία αλλά και χωρίς ουσιαστικό νόημα. Δοκιμάστε να σχηματίσετε μερικές περιόδους λόγου με φράσεις-κλισέ.

Κυρίες και Κύριοι	η πραγμάτωση των στόχων - που έχουμε θέσει	μας επιβάλλει να αναλύσου­με πολύ προσεκτικά και συνειδητά	τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και τα θεσμικά πλαίσια
Από την άλλη πλευρά	η έκταση και η μέθοδος δια­μόρφωσης των στελεχών	παίζουν σημαντικό ρόλο για να καθορίσουμε	τους άξονες μιας μελλοντι­κής πορείας
Και ταυτόχρονα	η σταθερή άνοδος στην ποι­ότητα και την ποσότητα των προσπαθειών μας	μας υποχρεώνει να προσδιο­ρίσουμε και να καθορίσουμε	ένα γενικότερο σύστημα πλατιάς συμμετοχής
Δεν πρέπει όμως να μας δια­φεύγει ότι	η παρούσα δομή του συστή­ματος αυτού	μας βοηθάει να προετοιμά­σουμε και να αφομοιώσουμε	τις νέες τάσεις και κατευ­θύνσεις απέναντι στην πρό­σκληση των καιρών
Κατά τον τρόπο αυτό	ένα νέο μοντέλο πολύπλευ­ρης δράσης	εγγυάται την ευρύτερη δυνα­τή απήχηση, ώστε να επεξερ­γαστούμε	τις νέες συνιστώσες και συ­ντεταγμένες
Η καθημερινή πρακτική έχει αποδείξει ότι	η ανάπτυξη της ποικιλόμορ­φης δραστηριότητας μας	συμβάλλει με τρόπο αποφα­σιστικό στο να σηματοδοτή­σει	τις βάσεις μιας προοδευτι­κής μετεξέλιξης
Περιττεύει να υπογραμμίσω τη σημασία αυτών των στοι­χείων γιατί	η αδιάκοπη προσήλωση μας στην πρακτική της τεκμηρίωσης και ενημέρωσης	βοηθάει αποφασιστικά στην προσπάθεια να στερεώσουμε	ένα δυναμικό σύστημα αντι­μετώπισης των νέων μεγά­λων απαιτήσεων του καιρού μας
Η πολύμορφη και πλούσια εμπειρία, αλλά και	το δυνάμωμα και η επέκταση των δομών	μας δίνουν σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να εκτιμήσουμε	τις καλύτερες δυνατές συν­θήκες για την επιτάχυνση του έργου μας
Η επιμέλεια της οργάνωσης και προπάντων	η πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών στις σχετικές επεξεργασίες	αποτελούν μια πολύ σημα­ντική βάση για	ένα καινούριο μοντέλο ανά­πτυξης
Τα ιδεολογικά κριτήρια, ό­ταν συνδυαστούν και	με το ξεκίνημα μιας αποφα­σιστικής καμπάνιας	εγκαινιάζουν μια διεργασία που συμβάλλει στο να τελει­οποιήσουμε	τις διάφορες μορφές ενίσχυ­σης της επιρροής μας

 Από παλιό σχολικό βιβλίο

Προτεινόμενο θέμα λογοτεχνίας: Κρητικός 2[19], 3[20], 4[21], παράλληλο Ναυκρατούσα (Μ. Ελευθερίου)

Διονύσιος Σολωμός, «O ΚΡΗΤΙΚΟΣ»

2 {19}

1.        Πιστέψετε π' ότι θα πω ειν' ακριβή αλήθεια,

2.        Μα τες πολλές λαβωματιές που μόφαγαν τα στήθια,

3.        Μα τους συντρόφους πόπεσαν στην Κρήτη πολεμώντας,

4.        Μα την ψυχή που μ' έκαψε τον κόσμο απαρατώντας.

5.        (Λάλησε, Σάλπιγγα! Κι εγώ το σάβανο τινάζω,

6.        Και σχίζω δρόμο και τς αχνούς αναστημένους κράζω:

7.        « Μην είδετε την ομορφιά που την Κοιλάδα αγιάζει;

8.        Πέστε, να ιδείτε το καλό εσείς κι ό,τι σας μοιάζει.

9.        Καπνός δε μένει από τη γη, νιος ουρανός εγίνη.

10.      Σαν πρώτα εγώ την αγαπώ και θα κριθώ μ' αυτήνη.

11.      - Ψηλά την είδαμε πρωί. της τρέμαν τα λουλούδια

12.      Στη θύρα της Παράδεισος που εβγήκε με τραγούδια.

13.      Έψαλλε την Ανάσταση χαροποιά η φωνή της,

14.      Κι έδειχνεν ανυπομονιά για να μπει στο κορμί της.

15.      Ο ουρανός ολόκληρος αγρίκαε σαστισμένος,

16.      Το κάψιμο αργοπορούνε ο κόσμος ο αναμμένος.

17.      Και τώρα ομπρός την είδαμε, ογλήγορα σαλεύει.

18.      Όμως κοιτάζει εδώ κι εκεί και κάποιονε γυρεύει»).

Έκθεση Γ Λυκείου: πληροφορική και εκπαίδευση

To Internet της Παιδείας

Μια από τις βαθύτερες αμφίδρομες σχέσεις που γνωρίζει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι αυτή του μαθητή - διδασκάλου. Στη βάση της είναι η σχέση που δημιουργεί τον πολιτισμό, μιας και οι κατακτήσεις κάθε γενιάς δεν πεθαίνουν μαζί της, αλλά μεταδίδονται στην επόμενη.

Το Internet είναι, ουσιαστικά, το πρώτο αμφίδρομο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων (πολλοί πομποδέκτες), σε αντιδιαστολή με τα παραδοσιακά μονόδρομα μέσα (ένας πομπός - πολλοί δέκτες). Κατά συνέπεια, είναι εξ ορισμού ένα μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ολοκληρωμένη αμφίδρομη παιδεία, συμπληρώνοντας τη μέχρι σήμερα χρήση του ως παγκόσμιας βιβλιοθήκης.

Η δομή του κόμματος των Φιλελευθέρων (ιστορία κατεύθυνσης, πηγή)

Αφού μελετήσετε τις πληροφορίες του παραθέματος και σε συνδυασμό με τις ιστορικές σας γνώσεις να παρουσιάσετε τη δομή του κόμματος των Φιλελευθέρων καθώς και την κοινωνική και πολιτική προέλευση των οπαδών του.    

ΠΗΓΗ:

«Το νέο κόμμα νίκησε πάλι στις εκλογές του Μαρτίου του 1912, στις οποίες πήραν μέρος όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Αυτή τη φορά ανέδειξε 145 βουλευτές, ενώ τα αντίπαλα κόμματα κέρδισαν 36 έδρες. Κατά κύριο λόγο στη σύνθεσή του περιλαμβάνονταν οι ανερχόμενες μεταπρατικές και εμπορικές τάξεις (και πολλοί γαιοκτήμονες), μέλη διαφόρων επαγγελματικών ενώσεων, καθώς και τη νεότερη γενιά αξιωματικών της καριέρας. Τα υπόλοιπα μέλη του προέρχονταν από το χώρο των αγροτικών κομμάτων της Θεσσαλίας, των σοσιαλιστών (από τους οποίους έκλεψε την παράσταση ο Βενιζέλος), από δημοκρατικά στοιχεία που ανήκαν στην αριστερή πτέρυγα του Στρατιωτικού Συνδέσμου, και τέλος από άτομα που προέρχονταν από το κόμμα των Τρικουπικών, όπως επίσης και στοιχεία που είχαν μεταπηδήσει καλόπιστα από τους συντηρητικότερους πολιτικούς σχηματισμούς. Σε μεγάλο βαθμό το λεγόμενο κόμμα των Φιλελευθέρων το αποτελούσαν οι προσωπικοί οπαδοί του Βενιζέλου, ή μάλλον ένα συνονθύλευμα από τους προσωπικούς οπαδούς των λιγότερο σπουδαίων ηγετών, που είτε ανήκαν στο στενό του περιβάλλον, είτε προτίμησαν να προωθηθούν πολιτικά υποστηρίζοντάς τον. Εκείνο που επιδίωξε ο Βενιζέλος δεν ήταν τόσο ένα φιλελεύθερο κόμμα όσο μια κοινοβουλευτική δικτατορία. Παρόλο που ίδρυσε συνδέσμους Φιλελευθέρων στις εκλογικές περιφέρειες, δεν δημιουργήθηκε μια οργάνωση που να ασκεί έλεγχο στο κεντρικό γραφείο του κόμματος. Απεναντίας καθοδηγούνταν από τα ανώτερα όργανα. Τελικά, δεν διέφεραν και τόσο από τις τοπικές ομάδες φίλων που σχημάτιζαν τα άλλα κόμματα. Ίσως πρόσθεταν μια επίφαση δύναμης και ενότητας στο κόμμα, αλλά κάτω από την επιφάνεια εξακολουθούσαν να βασιλεύουν οι διαιρέσεις και οι αντιζηλίες. Ο Βενιζέλος κρατούσε, όπως και ο Τρικούπης πριν από αυτόν, τα πράγματα υπό τον έλεγχό του, γιατί είχε τη δύναμη που πήγαζε από την ισχυρή θέση του στο κοινοβούλιο. Το κύρος του μάλιστα εμφανιζόταν αδιαμφισβήτητο. Αλλά στην Ελλάδα μια ισχυρή κοινοβουλευτική θέση ανοίγει δύο δρόμους. Η έλλειψη ισχυρής αντιπολίτευσης απέξω μπορούσε να προκαλέσει συνομωσίες στο εξωτερικό. Οπωσδήποτε, ο Βενιζέλος δεν εκπροσωπούσε το σύνολο του εκλογικού  λαού. Υπήρχαν στις διάφορες εκλογικές περιφέρειες ισχυρές μειονότητες ψηφοφόρων που δεν εκπροσωπούνταν καθόλου στη Βουλή και, μολονότι προς το παρόν δεν είχε κάνει την εμφάνισή της καμιά υπολογίσιμη αντιπολιτευτική ομάδα, υπήρχε πληθώρα αντιβενιζελικών σε όλη τη χώρα.»

Douglas Dakin, «Η ενοποίηση της Ελλάδας», σελ. 279 – 280