Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Επαναληπτικό διαγώνισμα Ιστορίας Γ΄ Θεωρητικής

ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΘΕΜΑ  Α1
Α.1.1 Να αντιστοιχίσετε  τα στοιχεία της στήλης Α με τα στοιχεία της στήλης Β
(Μονάδες 10):

ΣΤΗΛΗ Α
ΣΤΗΛΗ Β
1. 15 Μαρτίου 1910
a. 1ο Παγκόσμιο πανποντιακό συνέδριο
2. Φεβρουάριος 1918
Β. Τα δημοσιονομικά δεδομένα της Ελλάδας φτάνουν σε πλήρες αδιέξοδο
3. Ιούνιος 1925
Γ. Κήρυξη επανάστασης στο Θέρισο
4. Δεκέμβριος 1926
Δ.Συμφωνία των Αθηνών
5. 24 Ιουλίου 1923
Ε. Επίσημη κήρυξη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα
6. 9 Δεκεμβρίου 1898
ΣΤ.Σύμβαση της Άγκυρας
7. 10 Μαρτίου 1905
Ζ. Ανάληψη καθηκόντων από το Γεώργιο στην Κρήτη
8. Απρίλιος 1916
Η. Διάλυση Στρατιωτικού Συνδέσμου
9. Μάρτιος 1922
Θ. Παράδοση Τραπεζούντας στο Χρύσανθο
10. 1 Δεκεμβρίου 1913
Ι. Συνθήκη ειρήνης της Λοζάνης


Α.1.2 Να δώσετε το περιεχόμενο  των παρακάτω όρων:
Α. Φροντιστήριο Τραπεζούντας 
Β. Κλήριγκ
Γ. Οργανικός Νόμος (1900)
(Μονάδες 15)

ΘΕΜΑ  Α2
Α.2.1: Ποιες παραμέτρους έλαβε υπ’ όψιν η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων (ΕΑΠ)  σχετικά με την αποκατάσταση των προσφύγων; Γιατί δόθηκε προτεραιότητα στην εγκατάστασή τους στη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη; 
(Μονάδες 15)

Α.2.2:  Ποιες οι συνταγματικές τροποποιήσεις και οι νέοι νόμοι που ψηφίστηκαν το 1911 - 1912  κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης των Φιλελευθέρων;
(Μονάδες10)
ΟΜΑΔΑ  Β
Θέμα  Β.1   Λαμβάνοντας υπ΄όψιν τα παραθέματα και τις πληροφορίες του βιβλίου σας:
α) Να επισημάνετε τα στοιχεία εκείνα που υποδηλώνουν τα συντηρητικό χαρακτήρα του Κρητικού Συντάγματος του 1899, καθώς και τις αδυναμίες στην οργάνωση της Κρητικής Πολιτείας που προκάλεσαν εσωτερική κρίση μετά τα δύο πρώτα έτη της λειτουργίας της.
(Μονάδες 15)

β) Να προσδιορίσετε τα κριτήρια βάσει των οποίων η συντακτική επιτροπή προχώρησε στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου Συντάγματος.
 (Μονάδες 10)

 Κείμενο Α

Ο συντηρητικός χαρακτήρας του Κρητικού Συντάγµατος του 1899
Σύµφωνα µε µια θεωρία, το σύνταγµα (σηµ.: του 1899) είχε συντηρητικό χαρακτήρα επειδή ο λαός της Κρήτης - και τα δεκαέξι µέλη της συντακτικής επιτροπής - πίστευε ότι µια εκτελεστική εξουσία µε ενισχυµένες αρµοδιότητες και απαλλαγµένη από κοινοβουλευτικούς περιορισµούς και επεµβάσεις βραχυπρόθεσµα θα συνέβαλε πιο αποτελεσµατικά στην επίλυση των πολιτικών προβληµάτων του νησιούΟι συντάκτες της τελικής µορφής του σχεδίου του συντάγµατος δεν θεωρούσαν οριστικό το καθεστώς της αυτονοµίας, αφού δεν ικανοποιούσε τις εθνικές προσδοκίες των Κρητών. Η αρµοστεία αντιπροσώπευε γιαυτούς ένα σύντοµο µεταβατικό στάδιο, το προοίµιο της ένωσης της Κρήτης µε την Ελλάδα. Με την αντίληψη αυτή ως προϋπόθεση των συνταγµατικών τους επιλογών, τα µέλη της επιτροπής ενίσχυσαν τις σχεδόν µοναρχικές εξουσίες του προσωρινού ηγέτη της Κρήτης, για να διευκολύνουν τη γρήγορη επίλυση των εσωτερικών προβληµάτων του τόπου τους και να αποκλείσουν τις πιθανές τραγικές συνέπειες (όπως η ήττα της Ελλάδας στον πόλεµο του 1897) που µπορούσαν να έχουν οι τυχόν εκτροπές των εκλεγµένων εθνικών αντιπροσώπων από τα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δεοντολογίας.
Λ. Μακράκη, Ελευθέριος Βενιζέλος,, σσ. 382-383


Κείμενο Β

Το Κρητικό Σύνταγµα του 1899
Τα σοβαρά προβλήµατα που γεννήθηκαν στην εφαρµογή του ήταν συνέπεια των ατελειών του. Για παράδειγµα, ο ύπατος αρµοστής οριζόταν ως αντιπρόσωπος των Μεγάλων ∆υνάµεων στην Κρήτη, αλλά συνδεόταν και µε το λαό της µε µια «σύµβαση». Ήταν ο κεντρικός παράγοντας του κράτους και ο κύριος εκτελεστικός λειτουργός και σηµαντικό στέλεχος της νοµοθετικής εξουσίας. Όπως παρατηρούσε ο πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής Ι. Σφακιανάκης, «το πρόσωπον του Ηγεµόνος είναι το κέντρον όλων των εξουσιών». Από την άλλη µεριά, τα µέλη της αρµοστειακής κυβέρνησης, σύµφωνα πάντοτε µε το σύνταγµα, ήταν σύµβουλοι του πρίγκιπα, ελεγχόµενοι
και άµεσα υπόλογοι σαυτόν µάλλον παρά στη Συνέλευση από την οποία προέρχοντανΗ Κρητική Συνέλευση, η οποία εκλεγόταν µε γενική ψηφοφορία κάθε δύο χρόνια, δεν είχε σαφείς εξουσίες ούτε αρκετές αρµοδιότητες. Πραγµατοποίησε µόνο µια συνεδρίαση στη διάρκεια της θητείας της και, καθώς φαίνεται, είχε περιορισµένη δικαιοδοσία, αφού η τελική επικύρωση των νόµων ενέπιπτε στην αρµοδιότητα του ύπατου αρµοστή.  
Λ. Μακράκη, Ελευθέριος Βενιζέλος., σ. 382


Θέμα Β.2: Με βάση τις ιστορικές σας γνώσεις και το περιεχόμενο των παραθεμάτων: Να χαρακτηρίσετε την κυβερνητική πολιτική του Κωλέττη και τις πρακτικές του κατά τη διάρκεια των εκλογικών αναμετρήσεων (Μονάδες 15) και να αντιπαραθέσετε την πολιτική του συμπεριφορά με τις αντίστοιχες του Κουμουνδούρου και του Βούλγαρη.
(Μονάδες 10)

Κείμενο Α

Προέκειτο να κυρωθώσι φιλικαί εκλογαί; Ευθύς και αι δεινόταται παραβιάσεις παρεσιωπώντο ή εχαρακτηρίζοντο επουσιώδεις παρατυπίαι: και  μεν βία, η τάσις αυτή, απεκαλούντο δικαία άμυνα,  η δε αδικία, ακολασία, το ψεύδος, δικαιοσύνη, μετριότης, αλήθεια. Και αυταί αι λέξεις ήλλαξαν σημασίαν: η μεν παραβίασις των καλπών ωνομάσθη συστολή των σανίδων, αι δε σαπουνοκασέλαι και τα σακκούλια κάλπαι, η λύμανσις των σφραγίδων τυχαία σύντριψις, οι συμβολαιογράφοι επί της ψηφοφορίας επιτροπαί και οι απόβλητοι του λαού εκλεκτοί αυτού… Ο νόμος νυν μεν έπρεπε να κοιμάται, νυν δε ν’ αγρυπνεί, ποτέ μεν να ερμηνεύεται κατά γράμμα, ποτέ δε κατ΄έννοιαν και άλλοτε να διαστρέφονται και αι σαφέσταται, αι καθαρόταται, αι ρητόταται διατάξεις. Οποία  πολιτική και ηθική  ασέλγεια!
Νικόλαος Δραγούμης: Ιστορικαί Αναμνήσεις, Αθήνα 1973, τ.2, σ. 93

Κείμενο Β

Η παραχώρηση Συντάγματος δε μετέβαλε την πολιτική ζωή. Η συνεργασία των τριών κομμάτων εν όψει της αλλαγής του 1843 διαλύθηκε αμέσως μετά την επιτυχία. Οι πρώτες εκλογές που ακολούθησαν κράτησαν τρεις μήνες κατά τους οποίους η Ελλάδα έγινε λεία των οπλισμένων συμμοριών του Κωλέττη, που έβαλε σ’ ενέργεια όλα τα μέσα για να συντρίψει τον αντίπαλο και να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στη Βουλή. Συνταγματικός, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ο Κωλέττης δείχτηκε υπερβολικά συγκεντρωτικός όταν πήρε την εξουσία κι ενθάρρυνε τις επεμβάσεις του στέμματος στην πολιτική ζωή. Η πραγματική εσωτερική πολιτική του συνίστατο στη «διάθεση των κρατικών εσόδων για λογαριασμό των φίλων του», χωρίς κανένα σοβαρό μέτρο για τη διοργάνωση και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η «Μεγάλη Ιδέα» του έδινε το πρόσχημα. Η μόνη θεραπεία στις δυστυχίες της Ελλάδας, έλεγε, ήταν η εδαφική εξάπλωση του βασιλείου, ο δρόμος προς την Κωνσταντινούπολη και η κυριαρχία στην Ανατολή. Με τέτοια πολιτική ο Κωλέττης εμφανίζεται στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας ως το τύπος του τυχοδιώκτη πολιτικού, που εισήγαγε όσο κανείς άλλος τη διαφθορά στην άσκηση της εξουσίας. Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα καταργήθηκε. ...
Η δράση των οπλισμένων συμμοριών στα ελληνοτουρκικά σύνορα και η δραστηριότητα των «μυστικών εταιρειών» συνιστούν την «εθνική» πολιτική της Ελλάδας του Κωλέττη. Τα μόνα αποτελέσματα στάθηκαν τ’ αντίποινα της τουρκικής κυβέρνησης κατά των Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κι η επαύξηση της αγγλικής οργής εναντίον του ΌΘωνα. Στην πραγματικότητα, ως το 1848, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην Αγγλία και στη Γαλλία, προστάτιδα του Κωλέττη, έπαιξε τον πρώτο ρόλο στην ελληνική πολιτική.
Γ. Σβορώνου, Επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας, σσ. 81-84

Κείμενο Γ

Ο Κουμουνδούρος μπορεί να θεωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας πολιτικός με συνείδηση κοινοβουλευτική. Ήθελε η κυβέρνησή του να στηρίζεται στην πλειοψηφία των βουλευτών και γι’ αυτό, μιλώντας στην βουλή, προσπαθούσε να πείσει και όχι να δελεάσει όπως επιδίωκε ο Δεληγιώργης. Εκτιμούσε την αγχίνοια του Βούλγαρη και σεβόταν την πατριαρχική νοοτροπία του, αλλά αρνιόταν να υποταχθεί στον αυταρχισμό του. Συμπαθούσε το Δεληγιώργη, αλλά δεν τον εμπιστευόταν, γι’ αυτό και δε συνεργάστηκε μαζί του. Εκτιμούσε τον Τρικούπη, αλλά και τον αντιπαθούσε βαθύτατα, γι’ αυτό και τον χρησιμοποίησε μια και μόνη φορά. Ο Κουμουνδούρος είχε όλες τις αρετές που πρέπει να στολίζουν ένα κοινοβουλευτικό άνδρα. Ψυχραιμία, ανεξικακία, ελαστικότητα, προσαρμοστικότητα, καλή διάθεση, ευγένεια στους τρόπους, επιμέλεια, εργατικότητα, επιμονή, όσο και υπομονή, πραότητα. Δεν θύμωνε και δεν λύπησε σχεδόν, κανένα, γι’ αυτό και τον χαρακτήριζαν «γλυκύτατο». Με απόλυτη ευλάβεια τηρούσε όλους τους κανόνες στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και δεν προσπάθησε ποτέ να βγει έξω από τα συνταγματικά πλαίσια. Αυτό που δεν του πήγαινε ήταν να βρεθεί στην ίδια κυβέρνηση με το Βούλγαρη ...
Ι.Ε.Ε., τόμος ΙΓ΄, σ. 248


ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ  Α1

Α.1.1: 1-Η, 2-Α, 3-ΣΤ, 4-Δ, 5-Ι, 6-Ζ, 7-Γ, 8-Θ, 9-Β, 10-Ε.

Α.1.2:  
Α) Φροντιστήριο Τραπεζούντας: σχολικό βιβλίο, σελ.248 (Το Φροντιστήριο… συνείδησης)
Β) Κλήριγκ: σχολικό βιβλίο, σελ.54 (Στο εξωτερικό… στοιχεία)
Γ) Οργανικός Νόμος : σχολικό βιβλίο,  σελ.208 (Ένα σοβαρό…εγκατάστασής του)

ΘΕΜΑ  Α2
Α.2.1: σχολικό βιβλίο, σελ.153-154 (Για την αποκατάσταση των προσφύγων… παραμεθόριες περιοχές)
Α.2.2: σχολικό βιβλίο,  σελ.90-91 (Το πρώτο εξάμηνο… κοινοβουλευτικές συζητήσεις κ.λ.π)

ΟΜΑΔΑ  Β
Θέμα  Β.1
α)  Με βάση τις πληροφορίες του βιβλίου και των παραθεμάτων, μπορούμε να γνωρίζουμε ότι το θετικό και αισιόδοξο κλίμα των δύο πρώτων ετών της λειτουργίας της Κρητικής Πολιτείας άρχισαν να σκιάζουν απειλητικά σύννεφα, τα οποία επρόκειτο να δημιουργήσουν λίγο αργότερα σοβαρή εσωτερική κρίση. Το Σύνταγμα ήταν υπερβολικά συντηρητικό και παραχωρούσε στον Ηγεμόνα, όπως ονομάστηκε ο Ύπατος Αρμοστής, υπερεξουσίες (χαρακτηριστικό το ότι στην πρώτη πηγή οι εξουσίες του χαρακτηρίζονται «σχεδόν μοναρχικές»), που εύκολα μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε δεσποτική συμπεριφορά. Επιπλέον, η ασάφεια στον ακριβή καθορισμό των αρμοδιοτήτων δημιουργούσε τριβές και προσωπικές αντιπαραθέσεις στο έργο της διοίκησης. Οι τοπικοί παράγοντες της Κρήτης, που πολέμησαν για την ελευθερία του νησιού και στήριξαν με ενθουσιασμό τον Πρίγκιπα, έβλεπαν τώρα με δυσφορία και πικρία να παραγκωνίζονται και να διορίζονται σε καίριες θέσεις Αθηναίοι σύμβουλοι του Γεωργίου, που αγνοούσαν τα κρητικά πράγματα και την ψυχολογία των Κρητών. Τα παραθέματα παρουσιάζουν και άλλα στοιχεία συντηρητισμού, αλλά και αδυναμίες στο Σύνταγμα και γενικότερα στην οργάνωση της Κρητικής Πολιτείας. Όπως παρατηρούσε ο πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής Ι. Σφακιανάκης, «το πρόσωπον του Ηγεμόνος είναι το κέντρον όλων των εξουσιών», αφού ο Ύπατος Αρμοστής οριζόταν ως αντιπρόσωπος των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κρήτη αλλά συνδεόταν και με το λαό της με μια «σύμβαση». Ήταν δηλαδή ο κεντρικός παράγοντας του κράτους και ο κύριος εκτελεστικός λειτουργός και σημαντικό στέλεχος της νομοθετικής εξουσίας. Τα μέλη της αρμοστειακής κυβέρνησης εξάλλου, σύμφωνα πάντοτε με το σύνταγμα, ήταν σύμβουλοι του πρίγκιπα, ελεγχόμενοι και άμεσα υπόλογοι σ’ αυτόν μάλλον παρά στη Συνέλευση από την οποία προέρχονταν Η Κρητική Συνέλευση επιπλέον, η οποία εκλεγόταν με γενική ψηφοφορία κάθε δύο χρόνια, δεν είχε σαφείς εξουσίες ούτε αρκετές αρμοδιότητες. Πραγματοποίησε μόνο μια συνεδρίαση στη διάρκεια της θητείας της, αφού είχε περιορισμένη δικαιοδοσία, εφόσον η τελική επικύρωση των νόμων ενέπιπτε στην αρμοδιότητα του ύπατου αρμοστή. Γίνεται δηλαδή κατανοητό πως ο ρόλος του Αρμοστή ήταν ιδιαίτερα ενισχυμένος, σε αντίθεση με εκείνον της Συνέλευσης που ήταν τουλάχιστον ασήμαντος.

β) Ως προς τον προσδιορισμό των κριτηρίων βάσει των οποίων η συντακτική επιτροπή προχώρησε στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου Συντάγματος, θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής. Ο λαός της Κρήτης - και τα δεκαέξι μέλη της συντακτικής επιτροπής - πίστευε ότι μια εκτελεστική εξουσία με ενισχυμένες αρμοδιότητες και απαλλαγμένη από κοινοβουλευτικούς περιορισμούς και επεμβάσεις βραχυπρόθεσμα θα συνέβαλλε πιο αποτελεσματικά στην επίλυση των πολιτικών προβλημάτων του νησιού. Εξάλλου, το καθεστώς της αυτονομίας δεν είχε θεωρηθεί οριστικό, αφού δεν ικανοποιούσε τις εθνικές προσδοκίες των Κρητών, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν την αρμοστεία ως ένα σύντομο μεταβατικό στάδιο στην πορεία της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Η ενίσχυση λοιπόν των «σχεδόν μοναρχικών» εξουσιών του Αρμοστή ερμηνεύεται αφενός ως μία προσπάθεια διευκόλυνσης της γρήγορης επίλυσης των εσωτερικών προβλημάτων της Κρήτης. Αφετέρου όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στις πηγές, σαφής ήταν και η πρόθεση να αποκλειστούν πιθανές τραγικές συνέπειες (όπως η ήττα της Ελλάδας στον πόλεμο του 1897) που μπορούσαν να έχουν οι τυχόν εκτροπές των εκλεγμένων εθνικών αντιπροσώπων από τα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δεοντολογίας. Δυστυχώς όμως, οι εγγενείς αδυναμίες του Συντάγματος ειδικότερα και της Κρητικής Πολιτείας γενικότερα, καθώς βέβαια και το ζήτημα της διαχείρισης του εθνικού ζητήματος της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, οδήγησαν σε σοβαρή εσωτερική κρίση την Κρήτη.

Θέμα  Β.2
Σύμφωνα με τα στοιχεία των παραθεμάτων και τις ιστορικές μας γνώσεις, καθίσταται σαφές ότι ο Κωλέττης, ως αρχηγός του Γαλλικού κόμματος, επεδίωκε μια κυβερνητική πολιτική που θα ενίσχυε το ρόλο του βασιλιά, υπονομεύοντας τον κοινοβουλευτισμό.  Έτσι, σύμφωνα με το κείμενο Β, ενθάρρυνε τις επεμβάσεις του στέμματος στην πολιτική ζωή, ενώ παράλληλα συχνά  οι οπλισμένες συμμορίες και οι «μυστικές εταιρείες» του τού εξασφάλιζαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί βία και νοθεία για να τρομοκρατεί τους εκλογείς ώστε να ψηφίζουν υπερ του κόμματός του. Ουσιώδεις παρατυπίες καθώς και  δεινότατες παραβιάσεις της εκλογικής διαδικασίας όπως η αντικατάσταση των καλπών από «σαπουνοκασέλες και σακκούλια» ή η λύμανση των σφραγίδων, τον φέρνουν στην εξουσία. Παράλληλα αποδεικνύεται ιδιαίτερα συγκεντρωτικός  στην άσκηση της εξουσίας καθώς το 1846/1847 κατείχε τα πέντε από τα επτά υπουργεία της κυβέρνησής του, δεν παρουσιαζόταν όμως σχεδόν καθόλου στο κοινοβούλιο και καθιστούσε αδύνατο τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Και το Κείμενο Β επιβεβαιώνει τις τυχοδιωκτικές πρακτικές του, καθώς η οικονομική του πολιτική στόχευε στην εξυπηρέτηση των φίλων του χωρίς κανένα σοβαρό μέτρο για τη διοργάνωση και οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ενώ χρησιμοποιούσε τη «Μεγάλη Ιδέα» ως πρόσχημα για την κάλυψη της απουσίας ουσιαστικής πολιτικής του. Ο Κωλέττης  επιβάλλει ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας  και στην πραγματικότητα σχεδόν καταργεί το Σύνταγμα. Μετά το θάνατό του το 1847 το γαλλικό κόμμα πέρασε σε φάση παρακμής, καθώς επικράτησε μάχη για τη διαδοχή. Στην πραγματικότητα, ως το 1848, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία, προστάτιδα του Κωλέττη, έπαιξε τον πρώτο  ρόλο στην πολιτική ζωή, όπως μας επισημαίνουν και τα παραθέματα, ενώ αποτελέσματα της πολιτικής του αποτέλεσαν τα αντίποινα της τουρκικής κυβέρνησης κατά των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως και η επαύξηση της «αγγλικής οργής» κατά του Όθωνα.
Η αυταρχική, συγκεντρωτική και αντισυνταγματική πολιτική του Κωλέττη  μπορεί να παρομοιαστεί με τις πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές του ηγέτη των Πεδινών, παράταξης ο πυρήνας της οποίας συγκροτείται κατά τη διάρκεια της Εθνοσυνέλευσης του 1862-1864,  Δημητρίου Βούλγαρη. Και αυτός υπονομεύει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς καθώς με παρεμβάσεις στο στρατό επιχείρησε τη δημιουργία σώματος «πραιτωριανών» για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία. Εμπόδιο στις επιδιώξεις του στάθηκαν πολιτικές ομάδες και θεσμοί. Ο Βούλγαρης έβρισκε οπαδούς ανάμεσα σε εκείνους που είχαν διοριστεί παράνομα το στρατό ή στο δημόσιο, και φοβούνταν μη χάσουν τη θέση τους σε περίπτωση επικράτησης συνθηκών κοινοβουλευτικής νομιμότητας, σε άνεργους πτυχιούχους και μικροκαλλιεργητές.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, από την άλλη, αν και εκτιμούσε την εξυπνάδα του Βούλγαρη και σεβόταν την πατριαρχική νοοτροπία του αρνιόταν να υποταχθεί στον αυταρχισμό του, σύμφωνα και με το Κείμενο Γ. Ο Κουμουνδούρος, θα λέγαμε ότι εκφράζει τα αιτήματα της «Νέας Γενιάς» η οποία ασκούσε έντονη κριτική στους παλαιότερους και φρονούσε ότι το συνταγματικό πολίτευμα δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς το εμπόδιζαν η Αυλή και ο ίδιος ο βασιλιάς, τον οποίο θεωρούσε πολιτικά ατάλαντο. Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1850 έγινε φανερή μια συνολική δυσαρέσκεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και της δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος και συγκροτήθηκαν αντιπολιτευτικοί όμιλοι με εκσυγχρονιστικά κατά κύριο λόγο αιτήματα: ελεύθερες εκλογές, φορολογική μεταρρύθμιση με στόχο την ελάφρυνση των αγροτών, κρατικές επενδύσεις σε έργα υποδομής, ίδρυση αγροτικών τραπεζών, απλούστερη διοίκηση. Το εκσυγχρονιστικό αυτό ρεύμα εξέφρασε σε μεγάλο βαθμό, λοιπόν, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος. Ήθελε η κυβέρνησή του να στηρίζεται στην πλειοψηφία των βουλευτών γι΄ αυτό προσπαθούσε να πείσει και όχι να δελεάσει όταν μιλούσε στη Βουλή, ενώ σεβόταν πολιτικούς του αντιπάλους και θεσμούς. Εκτιμούσε την αγχίνοια του Βούλγαρη και σεβόταν την πατριαρχική νοοτροπία του αλλά, σύμφωνα με το κείμενο, δεν υποτασσόταν στον αυταρχισμό του, συμπαθούσε αλλά δεν εμπιστευόταν το Δεληγιώργη, ενώ εκτιμούσε αν και αντιπαθούσε τον Τρικούπη. Επιπλέον, διέθετε και άλλες πολιτικές αρετές, όπως εργατικότητα, υπομονή, πραότητα, απαραίτητες στην κοινοβουλευτική παρουσία ενός κορυφαίου πολιτικού.
Γίνεται επομένως κατανοητό ότι ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός με κοινοβουλευτική συνείδηση, προσπαθώντας να σέβεται το Σύνταγμα και τους κανόνες του «κοινοβουλευτικού παιχνιδιού», σε αντίθεση με τον Κωλέττη και το Βούλγαρη που εκφράζουν πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές, συνυφασμένες με τη διαφθορά στην άσκηση της πολιτικής.

Επιμέλεια: Παπαθεοδωροπούλου Αναστασία


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ενδεικτικές απαντήσεις Κ.Ε.Ε. για τα λατινικά 2023

Οι ενδεικτικές απαντήσεις της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων Γενικών Λυκείων για το μάθημα των Λατινικών Ημερησίων και Εσπερινών Λυκείων.