Διονύσιος Σολωμός:
Κείμενο: Ο Κρητικός 5 [22]
… … …
… … … … …… … … …… … … …
|
||
Ἀλλά
τό πλέξιμ’ ἄργουνε1 καί
μοῦ τ’ ἀποκοιμοῦσε 2
|
||
Ἠχός,
γλυκύτατος ἠχός, ὁπού μέ προβοδοῦσε3
|
||
25
|
Δέν
εἶναι κορασιᾶς φωνή στά δάση πού φουντώνουν,
|
|
Καί
βγαίνει τ’ ἄστρο τοῦ βραδιοῦ καί τα νερά θολώνουν,
|
||
Καί
τόν κρυφό της ἔρωτα τῆς βρύσης τραγουδάει,
|
||
Τοῦ
δέντρου καί τοῦ λουλουδιοῦ πού ἀνοίγει καί λυγάει·
|
||
Δέν
εἶν’ ἀηδόνι κρητικό, πού σέρνει τή λαλιά του
|