ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1924-2008)
Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς με καταγωγή από τον Πύργο της Ηλείας. Άρχισε να γράφει ποιήματα από το 1941. Οι πρώτες του δημοσιεύσεις έγιναν το 1943, ενώ το 1962 δημοσιεύτηκε ο τόμος "Για τον Σεφέρη" με τον οποίο συνδεόταν και φιλικά, όπως επίσης και με τον Σινόπουλο. Πάντως, η πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή του, "Το κατώγι", κυκλοφόρησε το 1971. Ακολούθησαν: "Το σακί" (1980), "Τα αντικλείδια" (1988), "Τριάντα τρία χαϊκού" (1990), "Λίγος άμμος" (1997), "Ποιήματα 1943·1997" (2001), "Πού είναι τα πουλιά" (2004) και "Να μην τους ξεχάσω" (2008). Σχεδόν όλες οι συλλογές του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά.
Οπως έλεγε και ο ίδιος σε πολλά συνέδρια και διαλέξεις όπου συμμετείχε, ό,τι έγραφε το είχε ζήσει (μνήμη, βιωματικότητα). Πράγματι με εξαίρεση τα τελευταία του ποιήματα που είχαν υπαρξιακό χαρακτήρα ολόκληρο το προηγούμενο έργο του ήταν βιωματικό και αναφερόταν κυρίως στις τραγικές εμπειρίες του από τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου.
Βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης του: α) η κυριαρχία του ονείρου, β) η αίσθηση του ανικανοποίητου, γ) ο αλληγορικός, συμβολικός λόγος, υπαινικτικότητα δ) η σκηνοθετική δράση, ε) λιτότητα, σαφήνεια (ενάργεια), φυσικότητα στο λόγο και αφηγηματική δεξιότητα, στ) χρήση καθημερινού λεξιλογίου, ζ) πεζολογικός και εξομολογητικός τόνος και κουβεντιαστό ύφος, η) η επιθυμία αυτοπροσδιορισμού και αυτοαναφορικότητα και τέλος έντονος προβληματισμός για την ποίηση και την ποιητική.
Στην εισήγηση του κατά την έναρξη μιας ποιητικής βραδιάς προς τιμήν του, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και σε ορισμένα λόγια -εν είδη αποφθέγματος- μεγάλων ποιητών, όπως στο "η Ποίηση είναι ταυτόσημη με την Αλήθεια ". Είπε πως η Αλήθεια είναι το ζητούμενο, σε κάθε περίπτωση.
