Πανελλαδικές 2014: Αρχαία Θεωρητικής κατεύθυνσης

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ΄ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014  - 

ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΑΡΧΑΙΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ  ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Διδαγμένο κείμενο

Ἀριστοτέλους  Ἠθικὰ  Νικομάχεια  (Β 1,1 - 4)

Διττῆς δὴ τῆς ἀρετῆς οὔσης, τῆς μὲν διανοητικῆς τῆς δὲ ἠθικῆς, ἡ μὲν διανοητικὴ τὸ πλεῖον ἐκ διδασκαλίας ἔχει καὶ τὴν γένεσιν καὶ τὴν αὔξησιν, διόπερ ἐμπειρίας δεῖται καὶ χρόνου, ἡ δ’ ἠθικὴ ἐξ ἔθους περιγίνεται, ὅθεν καὶ τοὔνομα ἔσχηκε μικρὸν παρεκκλῖνον ἀπὸ τοῦ ἔθους. Ἐξ οὗ καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία τῶν ἠθικῶν ἀρετῶν φύσει ἡμῖν ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ τῶν φύσει ὄντων ἄλλως ἐθίζεται, οἷον ὁ λίθος φύσει κάτω φερόμενος οὐκ ἂν ἐθισθείη ἄνω φέρεσθαι, οὐδ’ ἂν μυριάκις αὐτὸν ἐθίζῃ τις ἄνω ῥιπτῶν, οὐδὲ τὸ πῦρ κάτω, οὐδ’ ἄλλο οὐδὲν τῶν ἄλλως πεφυκότων ἄλλως ἂν ἐθισθείη. Οὔτ’ ἄρα φύσει οὔτε παρὰ φύσιν ἐγγίνονται αἱ ἀρεταί, ἀλλὰ πεφυκόσι μὲν ἡμῖν δέξασθαι αὐτάς, τελειουμένοις δὲ διὰ τοῦ ἔθους. Ἔτι ὅσα μὲν φύσει ἡμῖν παραγίνεται, τὰς δυνάμεις τούτων πρότερον κομιζόμεθα, ὕστερον δὲ τὰς ἐνεργείας ἀποδίδομεν (ὅπερ ἐπὶ τῶν αἰσθήσεων δῆλον· οὐ γὰρ ἐκ τοῦ πολλάκις ἰδεῖν ἢ πολλάκις ἀκοῦσαι τὰς αἰσθήσεις ἐλάβομεν, ἀλλ’ ἀνάπαλιν ἔχοντες ἐχρησάμεθα, οὐ χρησάμενοι ἔσχομεν)· τὰς δ’ ἀρετὰς λαμβάνομεν ἐνεργήσαντες πρότερον, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων τεχνῶν· ἃ γὰρ δεῖ μαθόντας ποιεῖν, ταῦτα ποιοῦντες μανθάνομεν, οἷον οἰκοδομοῦντες οἰκοδόμοι γίνονται καὶ κιθαρίζοντες κιθαρισταί· οὕτω δὴ καὶ τὰ μὲν δίκαια πράττοντες δίκαιοι γινόμεθα, τὰ δὲ σώφρονα σώφρονες, τὰ δ' ἀνδρεῖα ἀνδρεῖοι.

Α1. Από το παραπάνω κείμενο να γράψετε στο τετράδιό σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Οὔτ’ ἄρα φύσει ... τὰ δ' ἀνδρεῖα ἀνδρεῖοι».

Μονάδες  10

Β1. Ποια είναι, κατά τον Αριστοτέλη, τα είδη της αρετής; (μονάδες 5). Με ποιον τρόπο κατακτάται καθεμία (μονάδες 5) και ποιος έχει την κύρια ευθύνη για τη μετάδοση ή την  απόκτησή τους;  (μονάδες  5)

Μονάδες  15

Β2. «τὰς δ’ ἀρετάς λαμβάνομεν ἐνεργήσαντες πρότερον»: Πώς οδηγείται ο Αριστοτέλης σε αυτή τη θέση (μονάδες 5) και πώς την τεκμηριώνει; (μονάδες 10)

Μονάδες  15

Β3.  Ποια είναι η τριμερής «διαίρεση» της ψυχής, κατά τον Αριστοτέλη, και πώς σχετίζεται αυτή με τις ανθρώπινες αρετές;

Μονάδες  10

Β4. Για καθεμία από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου, να γράψετε ένα ομόρριζο ουσιαστικό και ένα ομόρριζο επίθετο της νέας ελληνικής, απλό ή σύνθετο: οὔσης, ἔσχηκε, πεφυκότων, χρησάμενοι, μανθάνομεν.

Μονάδες 10

Γ. Αδίδακτο κείμενο

’Ισοκράτους  Ἀρχίδαμος,  103 - 105

Ἔστι δ’ οὐδὲν ἀνέλπιστον ἐκ τῶν νῦν παρόντων συμβῆναί τι τῶν δεόντων ἡμῖν. οἶμαι γὰρ ὑμᾶς οὐκ ἀγνοεῖν ὅτι πολλαὶ πράξεις ἤδη τοιαῦται γεγόνασιν, ἃς ἐν ἀρχῇ μὲν ἅπαντες ὑπέλαβον εἶναι συμφοράς, καὶ τοῖς παθοῦσιν συνηχθέσθησαν, ὕστερον δὲ τὰς αὐτὰς ταύτας ἔγνωσαν μεγίστων ἀγαθῶν αἰτίας γεγενημένας. καὶ τί δεῖ τὰ πόρρω λέγειν; ἀλλὰ καὶ νῦν τὰς πόλεις τάς γε πρωτευούσας, λέγω δὲ τὴν Ἀθηναίων καὶ Θηβαίων, εὕροιμεν ἂν οὐκ ἐκ τῆς εἰρήνης μεγάλην ἐπίδοσιν λαβούσας, ἀλλ’ ἐξ ὧν ἐν τῷ πολέμῳ προδυστυχήσασαι πάλιν αὑτὰς ἀνέλαβον, ἐκ δὲ τούτων τὴν μὲν ἡγεμόνα τῶν Ἑλλήνων καταστᾶσαν, τὴν δ’ ἐν τῷ παρόντι τηλικαύτην γεγενημένην ὅσην οὐδεὶς πώποτ’ ἔσεσθαι προσεδόκησεν· αἱ γὰρ ἐπιφάνειαι καὶ λαμπρότητες οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας ἀλλ’ ἐκ τῶν ἀγώνων γίγνεσθαι φιλοῦσιν. ὧν ἡμᾶς ὀρέγεσθαι προσήκει, μήτε τῶν σωμάτων μήτε τῆς ψυχῆς μήτε τῶν ἄλλων ὧν ἔχομεν μηδενὸς φειδομένους. ἢν γὰρ κατορθώσωμεν καὶ τὴν πόλιν εἰς ταὐτὸ καταστῆσαι δυνηθῶμεν, ἐξ ὧνπερ ἐκπέπτωκε, καὶ τῶν προγεγενημένων μᾶλλον θαυμασθησόμεθα, καὶ τοῖς ἐπιγιγνομένοις οὐδεμίαν ὑπερβολὴν ἀνδραγαθίας καταλείψομεν, ἀλλὰ καὶ τοὺς βουλομένους εὐλογεῖν ἡμᾶς ἀπορεῖν ποιήσομεν, ὅ τι τῶν πεπραγμένων ἡμῖν ἄξιον ἐροῦσιν.

* συνάχθομαι:  συμπονώ, συμπάσχω

Γ1.  Να γράψετε στο τετράδιό σας τη μετάφραση του παραπάνω κειμένου.

Μονάδες 20

Γ2. Να γράψετε στο τετράδιό σας τον τύπο που ζητείται για καθεμία από τις παρακάτω λέξεις :

ὑμᾶς : την αιτιατική ενικού αριθμού στο γ΄ πρόσωπο

πόρρω : τον υπερθετικό βαθμό

ἀγαθῶν : το επίρρημα στον θετικό βαθμό

αὑτὰς : τη γενική πληθυντικού αριθμού στο β΄ πρόσωπο στο ίδιο γένος

ἡγεμόνα : τη δοτική πληθυντικού αριθμού

οἶμαι : το γ΄ ενικό πρόσωπο του παρατατικού

ὑπέλαβον : το απαρέμφατο του παρακειμένου στην παθητική φωνή

τοῖς παθοῦσι : τον ίδιο τύπο στον μέλλοντα

ἔγνωσαν : το γ΄ ενικό πρόσωπο της ευκτικής στον ίδιο χρόνο

καταστᾶσαν : το β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής στον ίδιο χρόνο και στην ίδια φωνή.

Μονάδες  10

Γ3α.  Να γίνει πλήρης συντακτική αναγνώριση των παρακάτω τύπων: ὑμᾶς, συμφοράς, τοῖς παθοῦσι, τι, λαβούσας, ἡγεμόνα. (μονάδες  6)

Γ3β.  «αἱ γὰρ ἐπιφάνειαι καὶ λαμπρότητες οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας ἀλλ’ ἐκ τῶν ἀγώνων  γίγνεσθαι  φιλοῦσιν»: Να μεταφέρετε την παραπάνω πρόταση  στον  πλάγιο λόγο, και με  τους δύο τρόπους, με εξάρτηση από τη φράση: «Ὁ ῥήτωρ εἶπεν». (μονάδες 4)

Μονάδες  10

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Α.1.  Επομένως, ούτε οι αρετές γεννιούνται μέσα μας εκ φύσεως ούτε κατ’ αντίθεση προς τη φύση μας, αλλά από τη μία εμείς έχουμε από τη φύση την ιδιότητα να τις δεχτούμε, και από την άλλη τελειοποιούμαστε ως προς αυτές με τον εθισμό.

Και ακόμη, όσες ιδιότητες υπάρχουν σε μας εκ φύσεως, τις αποκτούμε πρώτα ως δυνατότητες και ύστερα προχωρούμε στις αντίστοιχες ενέργειες, (πράγμα το οποίο είναι φανερό στην περίπτωση των αισθήσεων· διότι δεν αποκτήσαμε τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής επειδή είδαμε ή ακούσαμε κάτι πολλές φορές, αλλά αντίθετα έχοντάς τες κάναμε χρήση τους, και δεν τις αποκτήσαμε έχοντας κάνει επανειλημμένα χρήση τους) τις    αρετές όμως         τις αποκτούμε αφού προηγουμένως τις ενεργοποιήσουμε, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις άλλες τέχνες· αυτά δηλαδή που πρέπει να κάνουμε αφού τα μάθουμε, αυτά τα μαθαίνουμε κάνοντάς τα, όπως, για παράδειγμα, γίνονται κάποιοι οικοδόμοι με το να χτίζουν οικίες και κιθαριστές με το να παίζουν κιθάρα· με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, γινόμαστε δίκαιοι με το να κάνουμε δίκαιες πράξεις, σώφρονες με το να επιτελούμε σώφρονα έργα, και ανδρείοι με το να κάνουμε ανδραγαθήματα.

Β.1. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η αρετή έχει διπλή διάσταση καθώς διακρίνεται στη διανοητική και στην ηθική αρετή. Η ηθική αρετή σε γενικές γραμμές έχει να κάνει με τον τρόπο διαμόρφωσης του χαρακτήρα του ανθρώπου ενώ η διανοητική σχετίζεται με τη διάνοιά του. Σύμφωνα με τον W.D. Ross  οφείλουμε να μελετήσουμε και τη διανοητική αρετή «καθώς ο ενάρετος άνθρωπος ενεργεί κατά τον ορθό λόγο. Η διαμόρφωση αυτού του λόγου είναι μια διανοητική εργασία την οποία οφείλουμε να εξετάσουμε. Επίσης η ευδαιμονία έχει οριστεί ως ενέργεια της ψυχής σύμφωνα με την αρετή ή, αν οι αρετές είναι πολλές, σύμφωνα με την καλύτερη και τελειότερη. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε τι είναι ευδαιμονία, πρέπει να εξετάσουμε το χαρακτήρα όχι μόνο των ηθικών αλλά και των διανοητικών αρετών.»

Η διανοητική, λοιπόν, αρετή γεννιέται και επαυξάνεται με τη συστηματική διδασκαλία  (το πλεῖον έχει και την γένεσιν και την αύξησιν). Ο Σωκράτης άλλωστε και ο Πλάτωνας πίστευαν ότι  κάθε  είδος  αρετής  είναι  κυρίως  προϊόν  μαθήσεως.  Επίσης  ο  φιλόσοφος  ορίζει  ως θεμελιακές διανοητικές αρετές τη σοφία, τη σύνεση και τη φρόνηση τις οποίες πιστεύει ότι ο άνθρωπος τις κατακτά μέσα από τη μάθηση.

Οι διανοητικές αρετές είναι  προϊόντα μαθήσεως και την κύρια ευθύνη για την απόκτησή τους τη φέρει ο δάσκαλος. Ωστόσο για να μπορέσει κανείς να τις αποκτήσει πρέπει να αποκτήσει πείρα κάτι το οποίο είναι εφικτό αφού περάσει χρόνος αρκετός (Διόπερ ἐμπειρίας δεῖται καί χρόνου). Μέσα από τις διάφορες καταστάσεις στις οποίες θα διέλθει ο άνθρωπος θα αποκτήσει εμπειρίες και σιγά σιγά όλες τις απαιτούμενες γνώσεις που χρειάζεται προκειμένου να  κατακτήσει ως ένα βαθμό το τελικό σκοπό του. Λέμε ως ένα βαθμό διότι δεν υπάρχει πέρας σ’ αυτά που μπορεί να μάθει ένας άνθρωπος. Θα πρέπει να δοθεί όμως ιδιαίτερη σημασία  στο  τό  πλεῖον  καθώς  αποδεικνύει  ότι  δεν  εξαρτώνται  οι  διανοητικές  αρετές ολοκληρωτικά  από  τη  διδασκαλία.  Υπάρχουν  και  άλλοι  παράγοντες  που  επηρεάζουν. Προφανώς αυτοί θα σχετίζονται με έμφυτες ιδιότητες του ανθρώπου και γι αυτό και δεν αναφέρονται.

Ο Αριστοτέλης από την άλλη συνδέει την απόκτηση της ηθικής αρετής με το έθος- συνήθεια (Ἡ δ' ἠθική ἐξ ἔθους περιγίνεται) κάνοντας ετυμολογική συσχέτιση του όρου ηθική με τη λέξη έθος (Ὅθεν καί τούνομα …. ἔθους …. ἔθους).  Η λέξη ηθική σημαίνει συνήθεια, τρόπος, εθισμός. Κάνοντας αυτήν την ετυμολόγηση προσπαθεί ο Αριστοτέλης να δείξει ότι γι’ αυτόν οι λέξεις δεν είναι απλοί ήχοι κατασκευασμένοι κατά συμβάσεις αλλά σχετίζονται όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τα πράγματα τα οποία δηλώνουν. Η ονοματολογία δηλαδή με λίγα λόγια αποκαλύπτει την πραγματική ουσία των ανθρώπινων ιδιοτήτων. Επομένως, οι ηθικές αρετές είναι απότοκο επανάληψης και συνήθειας και για την απόκτηση τους βασικό ρόλο παίζει ο εθισμός. Προκειμένου, επομένως,  ένας άνθρωπος να γίνει ηθικός πρέπει να εθιστεί σε μια ηθική πράξη κάνοντάς την βίωμά του. Η διαρκής εξάσκηση θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει στη ψυχή του τις συγκεκριμένες ηθικές αρχές. Η ηθική αρετή είναι η ιδιότητα του χαρακτήρα μας που μας ωθεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Αφορούν κυρίως συναισθήματα και πράξεις που ελέγχουν ορισμένα συναισθήματα για τη σωστή αντίδραση σε ορισμένες περιστάσεις. Στην ηθική αρετή εκείνος που ευθύνεται κυρίως για την απόκτησή της δεν είναι τόσο ο διδάσκαλος, αλλά ο ίδιος ο ασκούμενος, αφού είναι θέμα συνεχούς άσκησης και εμπέδωσης. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει ο άνθρωπος τις διάφορες καταστάσεις.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι οι δύο μορφές της αρετής του ανθρώπου σχετίζονται με τα αντίστοιχα μέρη της ψυχής του και πιο συγκεκριμένα οι διανοητικές αντιστοιχούν στο λογικό μέρος της ψυχής, ενώ οι ηθικές στο επιθυμητικό μέρος.

Β.2. Προκειμένου ο Αριστοτέλης να διατυπώσει τη θεωρία του κάνει διάκριση ανάμεσα στους όρους δύναμις και ενέργεια. Με τον όρο «δύναμις» εννοεί τη δυνατότητα που έχει ένα πράγμα ή ένα όν να γίνει ή να κάνει κάτι, ενώ η ενέργεια είναι η πραγμάτωση αυτής της δυνατότητας. Για να αποδώσει τη χρονική προτεραιότητα των δυνάμεων έναντι των ενεργειών (δύναμις → ἐνέργεια) σε όσα χαρακτηριστικά υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως, συνδέει τις δυνάμεις με το «πρότερον» και με απαρέμφατα ή μετοχές αορίστου που δηλώνουν το προτερόχρονο («ἰδεῖν», «ἀκοῦσαι», «χρησάμενοι»). Αντίθετα, για να αποδώσει την αντίθετη πορεία που ακολουθείται στις ηθικές αρετές (ἐνέργεια → δύναμις), συνδέει τη μετοχή «ἐνεργήσαντες» με το «πρότερον», για να δηλώσει το προτερόχρονο, ή τις μετοχές ενεστώτα «ποιοῦντες» και «πράττοντες», για να δηλώσει το σύγχρονο.

Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί την επαγωγική πορεία για να στηρίξει την άποψή του σύμφωνα με την οποία όσες ιδιότητες έχει ο άνθρωπος από τη φύση πρώτα τις έχει ως δυνατότητες και μετά τις κάνει χρήση. Τις ηθικές όμως αρετές πρώτα τις εφαρμόζει στην πράξη και μετά από την επανειλημμένη πράξη τις αποκτά κανείς ως δυνατότητα. Επομένως αφού τις ηθικές αρετές τις αποκτούμε κάνοντας πολλαπλές φορές τη πράξη είναι φανερό πως τις ηθικές αρετές ο άνθρωπος δεν τις αποκτά από τη φύση.

Ο Αριστοτέλης ως εμπειρικός φιλόσοφος προκειμένου να υποστηρίζει την άποψή του, ότι δηλαδή ενώ τις ηθικές αρχές τις έχουμε από τη φύση χρειάζεται να τις ενεργοποιήσουμε, καταφεύγει σε άλλες τέχνες. Προκειμένου ένας άνθρωπος να αποκτήσει ορισμένες τεχνικές - πρακτικές δεξιότητες, χρειάζεται    προηγουμένως να ασκηθεί σ’ αυτές. Γίνεται με λίγα λόγια κάποιος τεχνίτης εφόσον ασκηθεί ικανοποιητικά σ’ έναν πρακτικό  τομέα και αυτό γιατί κανείς δε γεννιέται τεχνίτης αλλά γίνεται. Έτσι για να γίνει κανείς οικοδόμος πρέπει πρώτα να έχει κατασκευάσει κάτι, ενώ για να γίνει κιθαριστής πρέπει να ξέρει να παίζει κιθάρα. Η σχέση που συνδέει την ηθική αρετή με τις τέχνες είναι εκείνη της αναλογίας. Έτσι μόνο μέσα από την επιτέλεση δίκαιων πράξεων ο άνθρωπος θα γίνει δίκαιος, και αντίστοιχα από την επιτέλεση σώφρονων έργων θα χαρακτηριστεί σώφρονας και ανδρείων ανδρείος.

B.3. Ο Αριστοτέλης διέκρινε αρχικά τη ψυχή σε δύο μέρη στο λόγον έχον μέρος της ψυχής και στο άλογον. Η αρχική αυτή διαίρεση (σελ. 152 βιβλίου)……..σε ηθικές και διανοητικές (σελ. 153 βιβλίου).

Β.4. Δίνουμε ενδεικτικά τις παρακάτω απαντήσεις:

τύπος	ουσιαστικό	επίθετο
οὔσης	ουσία	ουσιώδης
ἔσχηκε	σχήμα	εποχικός
πεφυκότων	φύση	φυσικός
χρησάμενοι	χρήση	χρηστικός
μανθάνομεν	μάθημα	μαθησιακός

Γ.1. Μετάφραση αδίδακτου κειμένου

Νομίζω δηλαδή ότι δεν πρέπει να αγνοείτε, ότι έχουν γίνει ήδη πολλές παρόμοιες πράξεις τις οποίες στην αρχή όλοι γενικά θεωρούσαν ότι είναι συμφορές και συμπονούσαν αυτούς που (τις) έπαθαν, αργότερα όμως κατάλαβαν ότι αυτές οι ίδιες έχουν γίνει αιτία μεγάλων αγαθών. Και γιατί πρέπει να λέω τα περαιτέρω; Αλλά και τώρα οι πόλεις που είναι πρώτες, και εννοώ την Αθήνα και τη Θήβα, θα βρίσκαμε ότι σημείωσαν μεγάλη πρόοδο όχι από την ειρήνη αλλά από όσα έγιναν στον πόλεμο και αφού δυστύχησαν πρώτα ανέκτησαν πάλι (τις δυνάμεις τους)και από αυτές η μία είναι ηγεμονική δύναμη ανάμεσα στους Έλληνες και η άλλη έχει γίνει τόσο μεγάλη προς το παρόν, όσο δε θα περίμενε κανείς ποτέ μέχρι τώρα να γίνει γιατί η φήμη και η λαμπρότητα (το μεγαλείο) δεν αποκτάται από την αδράνεια αλλά συνηθίζει να γίνεται(να προκύπτει) από τους αγώνες.

Γ.2

ὑμᾶς : ἓ

πόρρω : πορρωτάτω

ἀγαθῶν : εὖ

αὑτὰς : ὑμῶν αὐτῶν

ἡγεμόνα : τοῖς ἡγεμόσι

οἶμαι : ᾤετο το γ΄ ενικό πρόσωπο του παρατατικού

ὑπέλαβον : ὑπειλῆφθαι

τοῖς παθοῦσι : τοῖς πεισομένοις

ἔγνωσαν : γνοίη

καταστᾶσαν : κατάστηθι

Γ.3.α

• ὑμᾱς: υποκείμενο του ειδικού απαρεμφάτου οὐκ ἀγνοεῖν (ετεροπροσωπία)
• συμφοράς: κατηγορούμενο στο υποκείμενο του απαρεμφάτου εἶναι (ἅς)
• τοῖς παθοῦσι: αντικείμενο του ρήματος συνηχθέσθησαν
• τι: αιτιατική ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο λέγειν

• λαβούσας: κατηγορηματική μετοχή. Εξαρτάται από το ρήμα εὕροιμεν ἂν και αναφέρεται στο αντικείμενό του τάς πόλεις

Γ.3.β.

Η πρόταση είναι κύρια πρόταση κρίσεως και θα μετατραπεί σε ονοματική ειδική πρόταση και σε ονοματικό ειδικό απαρέμφατο.

• Ονοματική ειδική πρόταση: «ὁ ῥήτωρ εἶπεν ὅτι αἵ γάρ ἐπιφάνειαι καί λαμπρότητες οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας ἀλλ’ ἐκ τῶν ἀγώνων γίγνεσθαι φιλοῑεν».
• Ονοματικό ειδικό απαρέμφατο: «ὁ ῥήτωρ εἶπεν  τάς γάρ ἐπιφανείας καί λαμπρότητας οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας ἀλλ’ ἐκ τῶν ἀγώνων γίγνεσθαι φιλεῑν»

Φροντιστήριο ΣΥΓΧΡΟΝΟ
Επιμέλεια Απαντήσεων : Ρούβαλη Μαρία, Φιλντίση Μαρία