Λατινικά: τροπή ενεργητικής σύνταξης σε παθητική

*  Το Αντικείμενο του ενεργητικού ρήματος τρέπεται σε Υποκείμενο του παθητικού. [Αν το ρή­μα είναι δίπτωτο, τότε σε Υποκείμενο τρέπεται το άμεσο Αντικείμενο, ενώ το έμμεσο Αντικεί­μενο παραμένει αμετάβλητο]. 

   *   Το Υποκείμενο του ενεργητικού ρήματος τρέπεται σε Ποιητικό Αίτιο του παθητικού ρήμα­τος. 

  * Το ρήμα μεταφέρεται στην παθητική φωνή διατηρώντας χρόνο και έγκλιση και προσέχοντας να συμφωνήσει σε πρόσωπο και αριθμό με το Υποκείμενο του

          

Παρατήρηση:

To Ποιητικό Αίτιο δηλώνεται με:

α) a/ab + αφαιρετική, εάν είναι έμψυχο (ή προσωποποιημένο άψυχο)

β) απρόθετη αφαιρετική, εάν είναι άψυχο

Σημείωση: Το Ποιητικό Αίτιο μπορεί να εκφραστεί και με Δοτική Προσωπική του Ποιητικού Αιτίου. Ο τρόπος αυτός εκφοράς του Ποιητικού αιτίου θα χρησιμοποιηθεί μόνο στις ασκήσεις με το γερουνδιακό στη Γ Λυκείου.

Εφαρμογές:

1) Να τραπεί η ενεργητική σύνταξη σε παθητική:

α) Poetam curae et miseriae excruciant. (κείμ. 1)

β) Sed venti pontum turbant et Aeneam in Africam portant. (κείμ. 2)

Η «γλώσσα» της μόδας

«Τι είναι η μόδα τελικά;» έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ. «Συνήθως είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες». Πράγματι, η μόδα, ως συστατικό στοιχείο της νεωτερικότητας, συνδέθηκε με τη συνεχή καινοτομία, την καταστροφή του παλαιού και τη δημιουργία του καινούργιου. Βασικό χαρακτηριστικό της μόδας είναι να επιβάλει ως νέο κανόνα ό,τι μέχρι χθες ήταν η εξαίρεση και να το εγκαταλείπει και πάλι όταν γίνει κοινός τόπος, κτήμα των πολλών. Συνδέεται συνεπώς με την αλλαγή, το καινούργιο και την εφευρετικότητα. Εν τούτοις, στην πραγματικότητα η μόδα δεν εισάγει ποτέ κάτι που είναι ουσιωδώς καινούργιο γιατί η αληθινή καινοτομία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και να απορροφηθεί γρήγορα στην πολιτισμική καθημερινότητα. Συχνές είναι αντίθετα οι αναφορές στο παρελθόν ­ σε μόδες που εμφανίζονται ως καινοτόμες ­ ή σε μετασχηματισμούς που είναι ήδη ορατοί σε άλλα πεδία.

Λατινικά: Η τέταρτη κλίση των ουσιαστικών

     Η τέταρτη (4^η) κλίση περιλαμβάνει ονόματα και από τα τρία γένη:

1.    αρσενικά και θηλυκά σε –us

2.    ουδέτερα σε –u

	SINGULARIS		PLURALIS
NOM.	fruct – us	corn – u	fruct – us	corn – ua
GEN.	fruct – us	corn – us	fruct – uum	corn – uum
DAT.	fruct – ui	corn – u	fruct – ibus	corn – ibus
ACC.	fruct – um	corn – u	fruct – us	corn – ua
VOC.	fruct – us	corn – u	fruct – us	corn – ua
ABL.	fruct – u	corn – u	fruct – ibus	corn – ibus

Αρχαία ελληνικά: Επιρρηματικοί προσδιορισμοί – τρόποι εκφοράς τους

1.     τόπος	›     με καθαρά χρονικά επιρρήματα ›     με γενική (σπάνια), δοτική, αιτιατική του τόπου ›     με εμπρόθετο προσδιορισμό ›     με επιρρηματικό κατηγορούμενο του τόπου
2.     χρόνος	›     με επιρρήματα χρονικά ›     με γενική, δοτική, αιτιατική του χρόνου ›     με εμπρόθετο προσδιορισμό ›     με επιρρηματικό κατηγορούμενο του χρόνου ›     με δευτερεύουσα χρονική πρόταση ›     με χρονική μετοχή
3.     τρόπος	›     με επιρρήματα τροπικά ›     με δοτική, αιτιατική του τρόπου ›     με εμπρόθετο προσδιορισμό ›     με επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου ›     με επιρρηματική τροπική μετοχή

Το ποδόσφαιρο (!) στην αρχαία Ελλάδα

Η προέλευση του ποδοσφαίρου χάνεται κυριολεκτικά στα βάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν ιστορικά αρχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη προγενέστερων τύπων ποδοσφαίρου στην Κίνα, στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.Παίζονταν πολλά παιχνίδια με αντικείμενα που ομοίαζαν με μπάλα. Δεν μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα, ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί την απευθείας εξέλιξη κάποιου από αυτά τα παιχνίδια της αρχαιότητας.

Οι παράγοντες που διαμορφώνουν τα πεζογραφικά έργα του Ιωάννου

Στοιχεία τεχνικής που χαρακτηρίζουν το έργο του Ιωάννου είναι η μονομερής αφήγηση, η τεχνική του διασπασμένου θέματος και η σύνθεση του χρόνου. Η μονομερής ή μονοεστιακή αφήγηση είναι μια μορφή αφήγησης, στην οποία τα πάντα μας δίνονται από την οπτική γωνία ενός μόνο προσώπου, το οποίο άλλοτε μετέχει σε αυτά που εξιστορούνται και άλλοτε είναι θεατής και τα αφηγείται. Η μορφή αυτή αφήγησης δεν είναι απαραίτητα σε πρώτο πρόσωπο, αν και είναι το συνηθέστερο. Π.χ. και μολονότι σε όλα πεζά του Ιωάννου ακολουθείται η μονομερής αφήγηση, άλλα είναι γραμμένα σε πρώτο, άλλα σε δεύτερο και άλλα σε τρίτο πρόσωπο. Στην τεχνική του διασπασμένου θέματος, τα γεγονότα είναι ψηφίδες που συνθέτουν το αφήγημα ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλλονται σκέψεις και συναισθήματα του συγγραφέα. Δεν υπάρχει δηλαδή η κλασική μορφή διηγήματος με αρχή, μέση, τέλος.

Η σύνθεση του χρόνου αποτελεί το τρίτο τεχνικό γνώρισμα των πεζών του Ιωάννου. Σύμφωνα με αυτό η αφήγηση μπορεί να ξεκινά από το παρόν ή το παρελθόν, αλλά δεν προχωρεί γραμμικά προς μεταγενέστερες στιγμές ,αφού η μετάβαση από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα είναι συνεχής.

Επίσης σημαντικό ρόλο στο έργο του Ιωάννου παίζουν οι εμπειρίες του από τα μέρη όπου έζησε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και το κοινωνικό του περιβάλλον. Ιδιαίτερο ρόλο δε παίζει η γενέτειρά του η οποία δίνεται όχι μόνο ως ένας συγκεκριμένος χώρος με τα μνημεία, τις γειτονιές, τους δρόμους, τους πρόσφυγες και την πολυπολιτισμικότητα της, αλλά και ως χώρος στον οποίο έζησε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια ο Ιωάννου.

Η παρακμή των προτύπων

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Πώς απαντούσαν τα παιδιά στα χρόνια μου; Μετά τις πρώτες, αναπόφευκτες παιδικές ασθένειες (πυροσβέστης, κατάσκοπος, αστροναύτης), ξεχώριζαν οι ανήσυχοι —που ήθελαν να γίνουν ερευνητές, επιστήμονες, συγγραφείς—, οι άπληστοι —που ήθελαν να γίνουν δισεκατομμυριούχοι—, και οι εξουσιαστές — που αποζητούσαν αξιώματα και γαλόνια.

Και τώρα;

Από τα επαγγέλματα που τότε μας τραβούσαν, σχεδόν κανένα δεν έχει σήμερα κύρος και αίγλη. Οι πλούσιοι, βέβαια, δεν είναι πια οι αυτοδημιούργητοι, οι Ωνάσηδες, οι ευεργέτες. Είναι εκμεταλλευτές και παράσιτα, που οφείλουν να ντρέπονται για τα λεφτά τους (και δεν δικαιούνται και να τα χαρούν). Οι πολιτικοί είναι πρόσωπα εντελώς αναξιόπιστα (βλ. σφυγμομέτρηση “Κλικ” Ιουλίου: μόνο 3% των πολιτικών λέει την αλήθεια!). Τα γαλόνια έχασαν τη λάμψη τους και, σίγουρα, δεν υπάρχει σήμερα πρόσωπο πιο θλιβερό από έναν καθηγητή ανώτατης σχολής.

(Θυμάμαι, απέναντι από το παιδικό μου σπίτι, ζούσε ένας Καθηγητής του Πολυτεχνείου. Κάθε μέρα, όταν γύριζε, μου τον έδειχναν από το μπαλκόνι, λέγοντας με σεβασμό και δέος: ο Κύριος Καθηγητής! Και βλέπω τους σημερινούς φίλους μου καθηγητές, υπαμειβόμενους, στο έλεος των κομμάτων και των νεολαιών, να προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν ελισσόμενοι. Πού έρευνα και πού επιστήμη!).